باز هم تام هالند و مواد مخدر

ترجمه اختصاصی سلام سینما

برنامه‌ی D.A.M.R.E یا آموزش مقاومت فیلم‌های درباره‌ی مواد مخدر را به یاد می‌آورم که در آن به دانشجویان فیلمسازی می‌آموختند تا سعی به مسئله‌ی مواد مخدر و افراد درگیر با آن در فیلم‌های خود بپردازند و مخاطبانشان را از خطرات مواد مخدر آگاه کنند. کار ما در آن زمان بسیار پراهمیت بود زیرا هالیوود به دلیل مواد مخدر در حال فروپاشی بود و به شدت نیازمند کمک بود. از آن زمان فیلمنامه‌هایی با این مضمون به فراوانی نوشته شد که آخرین آنها «چری» نام دارد. این فیلم اقتباسی از رمان اتوبیوگرافی «نیکو واکر» است. کسی که از یک دانشجوی باشخصیت و پزشک ارتش تبدیل به یک مجرم در زمینه‌ی مواد مخدر شد.

«جو روسو» و «آنتونی روسو» که شهرت زیادی برای ساخت دو قسمت پایانی دنباله‌ی «انتقام‌جویان» پیدا کرده‌اند، درام خوبی را با سبک و تبحر ویژه‌ی خود کارگردانی کرده‌اند. لازم نیست که نوستراداموس باشید تا بتوانید داستان را پیش‌بینی کنید زیرا «چری» از آن فیلم‌هاست که در هر قدم، قدم بعدی آن را می‌توان پیش‌بینی کرد. «چری» با سرقت بانک شروع می‌شود و نوید آن را به مخاطب می‌دهد که چگونگی افتادن قهرمان مظلوم‌نمای داستان را در دام سرقت‌های مسلحانه شرح دهد. وقتی میفهمیم که دلیلش اعتیاد به هروئین است، تا مقدار زیادی مسیر پیش‌روی او برایمان مشخص می‌شود. البته این بدان معنا نیست که داستان واقعی زندگی «واکر» غنی و جذاب نیست بلکه دلیلش این است که داستان او بیشتر به درد صفحه‌های کاغذ می‌خورد تا پرده‌ی سینما.

کاراکتر اصلی فیلم یعنی که همه او را «چری»(تام هالند) صدا می‌کنند، ابتدا در یک رستوران کار می‌کرد اما پس از دعوا با نامزدش(سیرا براوو)، تصمیم می‌گیرد تا در ارتش اسم‌نویسی کند و به سرزمین نابخشوده‌ای به نام عراق برود و برای کشورش بجنگد. حضور او در جنگ باعث شد تا با صحنه‌های وحشتناکی را ببیند و دچار آسیب روانی شود. بعد از بازگشتش به خانه‌، آن دختر دوست‌داشتنی منتظر او مانده بود اما «چری» دیگر آن آدم سابق نبود. پزشک معالجش به دلیل اختلال اضطرابی پس از آسیب روانی برای او "اوکسی کودون" تجویز کرد. به لطف تجویز دکتر، «چری» مجبور بود به بانک‌ها دستبرد بزند تا بتواند بدهی‌های دارویی‌اش را پرداخت کند. 

هرچقدر که هالیوود به مقوله‌ی مواد مخدر علاقه دارد، دو برابر آن به «هالند» علاقه پیدا کرده است. اینجوان 24 ساله‌ی بریتانیایی طی 12 ماه اخیر در سه فیلم بزرگ ایفای نقش کرده است و هنوز هم بازیگر نقش «مرد عنکبوتی» کمپانی سونی پیکچرز است. او می‌تواند به اندازه‌ی «مایکل جی.فاکس» یا «متیو برودریک» بامزه باشد اما دلیل استفاده از او برای نقش‌آفرینی در داستان‌های تلخ را نمی‌دانم. او در «چری» هم مثل همیشه دوست‌داشتنی است. هروقت که شلیک می‌کند باید جلوی خنده‌‌ی خود را بگیرید. 

«چری» آخرین عنوان دیوانه‌وار اضافه‌شده به رزومه‌ی پرفراز و نشیب «برادران روسو» است. آن‌ها از پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینما یعنی «انتقام‌جویان: پایان بازی» تا یکی از دیده‌نشده‌ترین و بی‌اهمیت‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما یعنی «من، تو و داپری» را در کارنامه‌ی کاری خود دارند. شما هرگز نمی‌توانید بفهمید که فیلم بعدی آنها در چه سطحی خواهد بود اما در مورد «چری» مشکل آنها نیستند بلکه مشکل از فیلمنامه است. باعرض پوزش از «مارتین اسکورسیزی»، در واقع آثاری که آنان در دنیای سینمایی مارول ساخته‌اند، باعث شده است تا فیلم‌های بعدی آنها نیز دیده شوند. آنها همیشه با پس‌زمینه‌ی تار و پر از رنگ، جذابیتی مضاعف به سکانس‌های فیلم‌ خود می‌بخشند اما همواره از ناحیه‌ی فیلمنامه آسیب می‌بینند. 

منبع: نیویورک پست

مترجم: وحید فیض خواه