ترجمه اختصاصی سلام سینما

وقتی اتفاقات بدی رخ می دهند ، چگونه باید از آنها گذر کنیم ؟ آیا اصلا چنین چیزی امکان پذیر است ؟ و اگر هم امکان پذیر باشد ، آیا ما اراده ای برای آن داریم ؟ اینها سوال هایی است که قسمت جدید دنباله ی سینمایی انتقام جویان یعنی «آخر بازی» در پی پاسخ دادن به آنهاست. مانند اغلب فیلم های استودیویی ، این سوالها نسبت به جوابها بسیار هیجان انگیزتر هستند. هنوز هم ایده ی مرکزی فیلم ، برای فیلمی که دارای روایت مخصوص به خود است و 22 فیلم افسانه ای را دربردارد ، یک بن مایه ی تماتیک تحسین برانگیز و تاثیرگذار است.

مهارت دنیای سینمایی مارول در برقراری ارتباط با مخاطب از طریق کاراکترها ، همواره برگ برنده ای برای مارول به حساب می آید. حالا جیبش پر از پول است و قهرمان هایی که مخاطبانشان ، ده سال یا حتی بیشتر آنها را دنبال می کنند را با هم وارد رینگ مبارزه می کند. مخصوصا آن جایی اندوهناک است که ظاهر نحیف و آسیب دیده ی «تونی» را پس از بازگشت به زمین و «ثور» را که به یک دائم الخمر منفعل تبدیل شده می بینیم. این سکانس ها نشان دهنده دردی عمیق در وجود قهرمانان است ، دردی که دلیلش ناتوانی از پذیرفتن گذشته و گذر از اتفاقات آن است. 

«آخر بازی» حسابی با کاراکترهایش وقت می گذراند و به اندازه ی کافی به آنها فرصت می دهد که از افسردگی رها شوند. خوشبختانه نویسندگان فیلم یعنی «استفان مک فیلی» و «کریستوفر مارکوس» با تبحری که دارند ، این تضمین را می دهند که بلند کردن قهرمانان از روی زمین نیز می تواند به اندازه ی قدرت نمایی آنها جذاب و تحسین برانگیز از آب دربیاید و ظهور از عمق تباهی و جبران گذشته می تواند بسیار تسکین بخش باشد. ساختار ساده ی داستان «آخر بازی» نشان می دهد که دیگر از غافل گیری های «نبرد بی نهایت» یا لذت ساده ی دیدن سایر فیلم های مارول که به دنبال بلند کردن وزنه هایی بیشتر از وزن خود بودند ، خبری نیست. «آخر بازی» راهی را کشف می کند که سوگواری به خودی خود بتواند در فیلم ابراز وجود کند. تاثیرگذاری احساسی «آخر بازی» به بعدی عمیق تر از سایر فیلم های دنیای سینمایی مارول دست می یابد. 

در لذت بی نظیر تماشای سکانس پایانی فیلم که مانند سکانس نهایی مبارزه در «ارباب حلقه ها» است شکی نیست و آرزوی بسیاری ار طرفداران نوجوان خود را برآورده است. سکانس پایانی فیلم با استفاده از لحظات شگفت انگیز منحصر کاراکترها و قلیان شدید احساسات به اوج می رسد اما شوربختانه حتی نسبت به انتقام جویان «جوز ویدون» هم فاقد اصالت لحظات سینمایی بزرگ است. سرعت و انرژی سکانس پایانی «آخر بازی» حتی به مرز خسته کننده بودن نیز می رسد. 

«کوین فیج»(رئیس استودیو مارول) ادعا می کند که این 22 فیلم یک زمینه ی مشترک را تشکیل داده و داستان یکپارچه ی آنها نیز تا حدودی شبهه برانگیز باقی مانده است. این در حالی است که «آخر بازی» به معنای واقعی مانند یک جمع بندی برای کل این 22 فیلم است. انتقام جویان یک دنباله ی سینمایی مخصوص طرافدارانش بود که در نهایت به یک فرم هنری دست یافت ، از هیاهوی بیهوده برای قدرت نمایی که در فیلم های دنیای سینمایی مارول رایج است دست برداشت و تبدیل به فیلمی که شد که بازتاب یازده سال گذشته را هم به لحاظ فرنچایز و هم کارنامه ی کاری ، به جلو هدایت کرد.

منبع : Cine Vue

مترجم : وحید فیض خواه