اختصاصی سلام سینما- فیلم «پدر» یکی از فیلم‌هایی بود که در اسکار گذشته مورد توجه قرار گرفت. هرچند «پدر» فیلمی خاص است و اساسا برای مخاطب عام ساخته نشده اما تماشاگران زیادی فیلم را دوست داشتند و با آن ارتباط برقرار کردند.

با فیلمی پیچیده و البته بدون حادثه که قرار نیست تماشاگر را سرگرم کند یا به هیجان بیاورد، بلکه هدفش این است که به احساسات تماشاگر تونل بزند و عواطف او را درگیر کند. 

فیلم فلوریان زالر که براساس نمایشنامه‌ای نوشته خود او تبدیل به یک فیلم سینمایی شده، در به‌دست گرفتن احساسات تماشاگر موفق هم عمل می‌کند و دلیلش کارگردانی فکرشده‌ای است که می‌داند چطور باید تماشاگر را همراه با قهرمان پیر، رنجور و بیمارش در خانه او نگه دارد. اکثر فیلم در یک لوکیشن محدود یعنی خانه پیرمرد می‌گذرد و بازیگران فیلم هم محدود هستند. با این وجود حوصله تماشاگر سر نمی‌رود.

«پدر»، داستان پیرمردی به نام آنتونی با بازی آنتونی هاپکینز را روایت می‌کند، یک آقای نجیب و سالخورده که در یک آپارتمان زندگی می‌کند و گاه به گاه با دخترش آن ( الیویا کلمن) نیز دیدار می‌کند. دختر او ابراز نگرانی می‌کند که پدرش دیگر قادر به مراقبت از خودش نیست، اما آنتونی به او اطمینان می‌دهد که حالش خوب است. به طور کلی هم پیرمرد در نظر تماشاگر خوب و سرحال به نظر می‌رسد، تا اینکه روز بعد، مردی ناشناخته را در آپارتمان خود پیدا می‌کند که ظاهراً کمی متفاوت است، و زن ناشناسی در حال حاضر ادعا می‌کند که دخترش آن است...

و این آغاز زوال عقل او و شروع آلزایمر است. «پدر» فیلمی درباره زوال عقل و شدت گرفتن آلزایمر پیرمرد و تلاش او برای سرپا ماندن و مقابله با بیماری است. اما زلر با تعلیقی که در فرم و ساخت فیلم طراحی کرده، تماشاگر را هم به‌اندازه قهرمانش گیج می‌کند و از سوی دیگر او را در خاطرات پیرمرد غرق می‌کند و این برگ برنده او در به‌دست گرفتن احساسات تماشاگرانش است.

در کنار کارگردانی زلر، آنچه حتی تماشاگر را بیشتر در جهان فیلم غرق می‌کند و نگاهش را به خود خیره، بازی آنتونی هاپکینز بزرگ است. استاد پیر بازیگری که در سال‌های اخیر البته انتخاب‌هایی معمولی داشت و اجراهایی معمولی. اما با «پدر» انگار به دوران اوج خود بازگشته. بعد از مدت‌ها اجرایی به‌یادماندنی و مسحورکننده از آنتونی هاپکینز بر پرده ثبت شده که اتفاقا بابتش اسکار بهترین بازیگر نقش اول را هم از آن خود کرد. 

باید در نظر داشت که کیفیت بازی‌ها به‌شکل کلی خوب از کار درآمده. خصوصا حضور اولیویا کلمن درخشان است و صحنه‌های دو نفره پدر و دختری هاپکینز و کلمن از حیث بازیگری خیره‌کننده هستند. ضمن اینکه تم دختر و پدری فیلم یکی از کلیدهای ورود به جهان آن است که فیلمساز هم روی آن تمرکز ویژه‌ای می‌کند و بخش زیادی از فیلمش را به شرح رابطه پرمخاطره پدر و دختر اختصاص می‌دهد.

«پدر»‌  فیلمی است که بار اصلی‌اش را هاپکینز به دوش می‌کشد. او کاملاً در مغز و بدن شخصیت آنتونی فرو می‌رود، و در همان اوایل نکات ظریفی را ارائه می‌دهد که بیننده را شیفته اجرای او می‌کند. هاپکینز موفق می‌شود انواع مختلف گیجی و مبهوتی حاصل از زوال عقل را به نمایش بگذارد.

او گاهی مبهوت است، گاهی وحشت زده و گاهی با اندوه یک انسانِ تنهای کامل رها شده است. هاپکینز  قادر است نقش مبتلای به آلزایمر را جوری بازی کند که به جز حس همدردی، محبت و حتی احترام مخاطب را بربیانگیزد.

صحنه انتخابی تماشاگران، معروف‌ترین صحنه فیلم و یکی از بهترین لحظات اجرای هاپکینز است. وقتی از اعماق وجودش گریه می‌کند و با زوال عقل و فراموشی به‌شکل بی‌پرده‌ای روبه‌رو می‌شود، انگار با خودش روبه‌رو شده. گریه پر حسرت او در این صحنه به‌یادماندنی است.

سِر فیلیپ آنتونی هاپکینز به انگلیسی Philip Anthony Hopkins، متولد 31 دسامبر 1937، بازیگر بریتانیایی است. وی برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد بخاطر بازی در سکوت بره‌ها، برنده بفتای بهترین بازیگر نقش اول مرد بخاطر بازی در سکوت بره‌ها، برنده ی جایزه گلدن گلوب برای یک عمر بازیگری، برنده بفتای بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم بازمانده روز و نامزد بفتای بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم سرزمین سایه‌ها است.

اخبار مرتبط:

بازی ماندگار: هیث لجر در شوالیه تاریکی

بازی ماندگار: نوید محمدزاده در مغزهای کوچک زنگ زده

بازی های به یادماندنی بازیگران در فیلم «بنفشه آفریقایی»