بهترین فیلم صامت تاریخ سینما کدام است؟

پس از بررسی بهترین فیلم‌های هر دهه—از دهه ۴۰ تا دهه ۲۰۱۰—اکنون نوبت به دهه ۱۹۳۰ رسیده است؛ دهه‌ای که فیلم‌های ناطق (تاکی‌ها) به‌طور رسمی سینمای صامت را به حاشیه راندند. اما پیش از خاموش شدن کامل صدای سکوت، برخی از جاودانه‌ترین آثار تاریخ در همین دوران ساخته شدند.

چارلی چاپلین از جمله هنرمندانی بود که در برابر امواج ناطق شدن سینما ایستادگی کرد و با فیلم‌هایی چون «نورهای شهر» (1931) و «عصر جدید» (1936) به زیبایی و بیان‌گری سینمای صامت وفادار ماند. این فیلم‌ها نه‌تنها مقاومت در برابر روند تکنولوژی بودند، بلکه از لحاظ هنری نیز در اوج قرار داشتند.

اما پرسش اصلی این‌جاست: بهترین فیلم صامت تاریخ سینما کدام است؟

یکی از جدی‌ترین گزینه‌ها، فیلم «طلوع: آواز دو انسان» (Sunrise: A Song of Two Humans) ساخته‌ی اف.و. مورناو است. این اثر با تصاویر خیال‌انگیزش، عمیق‌ترین احساسات انسانی را بدون نیاز به کلمات منتقل می‌کند. فیلم‌برداری خارق‌العاده‌ی کارل استروس چنان با دقت و ظرافت انجام شده که حتی امروز نیز کمتر فیلم‌سازی قادر به تکرار آن خواهد بود.

در کنار «طلوع»، آثار ماندگار دیگری نیز در ذهن‌ها حک شده‌اند:

«ژنرال» (1926) از باستر کیتون، یک کمدی اکشن با صحنه‌هایی پرهیجان و مهندسی‌شده که حتی امروز هم تحسین‌برانگیز است.

«متروپلیس» (1927) ساخته‌ی فریتس لانگ، با دنیای علمی-تخیلی و طراحی صحنه‌های بی‌نظیرش، هنوز هم اثری پیشرو به شمار می‌رود.

«نورهای شهر» (1931)، شاهکاری از چاپلین که کمدی، احساس و تراژدی را به‌طرزی هنرمندانه در هم می‌آمیزد.

همچنین آثار برجسته‌ای چون:

«مصائب ژاندارک» (The Passion of Joan of Arc) از کارل تئودور درایر،

«نوسفراتو» (Nosferatu) از مورناو،

«پاتِمکین» (Battleship Potemkin) از سرگئی آیزنشتاین

و «حرص» (Greed) از اریش فن اشتروهایم

در زمره‌ی آثار تأثیرگذار سینمای صامت قرار دارند.

ده فیلم صامت برتر از نگاه نویسنده:

طلوع: آواز دو انسان – اف.و. مورناو

عصر جدید – چارلی چاپلین

ژنرال – باستر کیتون

نورهای شهر – چارلی چاپلین

متروپلیس – فریتس لانگ

مصائب ژاندارک – کارل تئودور درایر

نوسفراتو – اف.و. مورناو

شرلوک جونیور – باستر کیتون

رزم‌ناو پاتمکین – سرگئی آیزنشتاین

حرص – اریش فن اشتروهایم

اکنون که نگاه‌ها به دهه ۳۰ میلادی معطوف شده، می‌توان دریافت که سینمای صامت حتی در واپسین نفس‌های خود نیز توانست آثاری خلق کند که نه‌تنها فراموش‌نشدنی‌اند، بلکه هنوز الهام‌بخش فیلم‌سازان معاصر نیز هستند. شاید سینما دیگر هیچ‌گاه آن سکوت طلایی را تجربه نکند، اما میراث آن برای همیشه زنده خواهد ماند.

منبع: worldofreel