آقا جون (هادی اسلامی) و عزیز (ثریا قاسمی) | عشق در وقت‌های اضافه
«خواستگاری» مهدی فخیم‌زاده را می‌توان نوعی کلیشه‌برعکس در سینمای ایران دانست! وقتی پای تاثیر مخرب سنت‌های دست‌وپاگیر به میان بیاید، معمولا یاد نسل جوانی می‌افتیم که به‌خاطر عقاید سنتی نسل قبلی دچار مشکل می‌شود. در «خواستگاری» اوضاع برعکس است! آقا جون و عزیز به هم علاقه‌مند می‌شوند اما در این راه باید نه‌تنها با جامعه پیرامون بلکه با نسل‌های بعدی (که نگران تبعات این عشق پیرانه‌سری هستند) هم مقابله کنند. فخیم‌زاده از همان ابتدای فیلم بر تفاوت آقا جون با محیط اطراف (از جمله رفقای هم‌نسلش) تاکید می‌کند، خمودگی او را مورد توجه قرار می‌دهد و ایجاد یک رابطه عاطفی را راه حل مشکل روحی او نشان می‌دهد. برگ برنده فیلم، حس‌وحال شیرین و بامزه‌ای است که حتی در لحظات پرتنش هم خود را نشان می‌دهد. با این ویژگی‌ها فخیم‌زاده در «خواستگاری» موفق شد با یک تیر چند نشان بزند: هم لزوم بازنگری در برخی از افکار سنتی را یادآور شود، هم در دوره‌ای که سینمای ایران کم‌کم با جسارت بیشتری سراغ مقوله عشق می‌رفت از این موج استفاده کند، و هم فیلم بامزه‌ای خلق کند که نه‌تنها به یکی از پرفروش‌ترین آثار سینمای دهه 60 تبدیل شد بلکه تماشای آن هنوز هم جذاب و دلنشین است.