نقد فیلم The Long Walk: تریلری دیستوپیایی با بازیگران درخشان و داستانی پرتنش

ترجمه اختصاصی سلام سینما – نگار رعنایی: در «پیاده‌روی طولانی» (The Long Walk)، چند ده جوان که به قمار قرعه‌کشی به یک چالش بی‌پایان فرستاده شده‌اند، باید بدون توقف راه بروند و تنها یک نفر زنده بماند. فیلم با تمرکز بر شخصیت‌ها و روابط آن‌ها، ضمن خلق تنشی دائمی، نقدی ظریف بر خشونت دولتی و فشارهای اجتماعی ارائه می‌دهد.

فیلم با وداع احساسی رِی گاراتی (کوپر هافمن) با مادر نگرانش، جینی (جودی گریر)، آغاز می‌شود. ۴۹ جوان از سراسر کشور برای شرکت در نوزدهمین دوره این چالش مرگبار جمع شده‌اند. هر شرکت‌کننده با شماره‌ای مشخص می‌شود و اگر سرعت حرکتشان به کمتر از سه مایل در ساعت برسد، سربازان آن‌ها را تهدید می‌کنند؛ توقف طولانی یا انحراف از مسیر به معنی گلوله‌ای به سر است.

گاراتی پیش از شروع راه، با پیتر مک‌وریز (دیوید جانسون)، آرتور بیکر (توت نیوت) و هنک اولسون (بن وانگ) آشنا می‌شود؛ شخصیت‌هایی که طیف گسترده‌ای از تیپ‌های انسانی را نمایندگی می‌کنند. این روابط، اگرچه کوتاه‌مدت، به شکل‌گیری دوستی‌ها و در عین حال تراژدی احتمالی کمک می‌کند.

لارنس و فیلم‌بردار، جو ویلمز، با خلاقیت در قاب‌بندی و ترکیب شخصیت‌ها، توانسته‌اند از محدودیت اکشن فیلم — که عمدتاً راه رفتن است — به نحو احسن بهره ببرند. هر قاب و زاویه دوربین، حرکت و حالت شخصیت‌ها را به شکلی منحصربه‌فرد به تصویر می‌کشد، با تنها چند نما از جمع برای تأکید بیشتر و یادآوری تعداد کشته‌ها.

خشونت فیلم همواره ملموس و اجتناب‌ناپذیر است و واکنش‌های واقعی شخصیت‌ها به آن، آن را باورپذیرتر می‌کند. در حالی‌که «پیاده‌روی» ظاهراً داوطلبانه است، اما بخشی از یک دولت توتالیتر است که قصد دارد با سرگرم کردن مردم خود، فشار اقتصادی را مهار کند.

شخصیت‌ها هر کدام انگیزه‌ها و خصوصیات متفاوتی دارند؛ برخی ضد قدرت‌اند، برخی به پول نیاز دارند و برخی مثل گاراتی و مک‌وریز اهداف اسرارآمیزی دارند که طی روزها و شب‌های خسته‌کننده آشکار می‌شود. این دوستی و رقابت فلسفی میان دو شخصیت اصلی، هسته احساسی فیلم را شکل می‌دهد.

هافمن در نقش گاراتی، اراده‌ای حیوانی را زیر ظاهر مهربانش مخفی کرده و جانسون در نقش مک‌وریز، شخصیتی کاریزماتیک و هدایت‌گر ارائه می‌دهد. بازی این دو، فیلم را به قلب احساسی خود می‌رساند و پرسش‌هایی درباره نحوه مواجهه با جهانی بی‌امید مطرح می‌کند.

با اینکه فیلم به عمق خشونت و رنج اشاره می‌کند اما آن را به طور کامل کشف نمی‌کند و پایان باز آن، سوالات بیشتری در ذهن تماشاگر باقی می‌گذارد. با این حال، «پیاده‌روی طولانی» در بیشتر طول فیلم تماشاگر را مجذوب می‌کند و یک تجربه هیجان‌انگیز و تأمل‌برانگیز ارائه می‌دهد.