نقدهای متفاوت درباره Song Sung Blue: داستان عاشقانه‌ای برنده یا کلیشه‌ای سطح پایین؟
.jpg?w=1200&q=75)
منتقدانی مانند جوی ماگیدسون (Awards Radar) و پیت هاموند (Deadline) از بازی‌ها و تعادل لحن فیلم تمجید کرده‌اند. ماگیدسون فیلم را «یک سرگرمی عامه‌پسند با عناصر واقعی گریه‌آور» می‌داند و بازی کیت هادسون را بهترین اثرش تاکنون توصیف می‌کند. هاموند نیز اجرای id, جکمن در نقش مایک ساردینا را «بی‌نقص» خوانده و فیلم را «واقعی، احساسی و غیرقابل پیش‌بینی» ارزیابی می‌کند.
از سوی دیگر، کریستن لوپز (The Film Maven) نقد شدیدی به فیلم دارد و آن را «حوصله‌سربر و آزاردهنده» توصیف کرده و با طنز آن را کلیشه‌ای نامیده است. او معتقد است که تراژدی‌های نیمه دوم فیلم به سمت سوءاستفاده از احساسات کشیده شده است.
منتقدانی مانند کریستین زیلکو (IndieWire) نیز نظر میانه‌ای دارند و فیلم را «بیش از حد احساسی اما غیرقابل چشم‌پوشی» می‌دانند و می‌گویند جکمن و هادسون تمام توان خود را برای شخصیت‌هایشان گذاشته‌اند.
به طور خلاصه، (Song Sung Blue) همانند بزرگ‌ترین آثار نیل دایموند، هرچه داشته ارائه کرده است؛ حال این فیلم صادقانه، برای برخی یک داستان عاشقانه‌ی برنده و برای برخی دیگر یک سرگرمی سطح پایین است. این فیلم که با موسیقی و احساساتش مخاطب را جذب می‌کند، از ۲۵ دسامبر به روی پرده می‌رود.