نقد و بررسی فیلم تاکسیدرمی به کارگردانی محمد پایدار

فیلم تاکسیدرمی به کارگردانی محمد پایدار یکی از عجیب‌ترین و ناامیدکننده‌ترین تجربه‌های جشنواره امسال است. داستان فیلم، که درباره برادر ناتنی محمدرضا شاه و تلاش او برای خروج از ایران پس از انقلاب ۵۷ است، به نظر می‌رسد پتانسیل خلق یک کمدی سیاه جذاب را دارد. اما نتیجه نهایی چیزی جز یک فیلم آشفته، بی‌هدف و غیرقابل ‌تحمل نیست.

فیلم‌نامه‌‌ای که وجود ندارد

بزرگ‌ترین مشکل تاکسیدرمی در همین ابتدا مشخص می‌شود: فیلم در ایجاد موقعیت‌های کمدی کاملاً ناتوان است. شوخی‌ها نه تنها خنده‌دار نیستند، بلکه اغلب بی‌مزه و سطحی‌اند. 

فیلمنامه پراکنده، غیرقابل فهم و فاقد هرگونه انسجام است. شخصیت‌ها هیچ عمقی ندارند و روابط میان آن‌ها به شکلی مصنوعی شکل گرفته است. روند پیشرفت داستان نیز کاملاً غیرمنطقی است؛ گویی فیلم‌نامه در میانه راه بارها تغییر کرده و در نهایت به محصولی بی‌سر و ته تبدیل شده است. 

سقوط بازیگران 

در کنار فیلمنامه ضعیف، بازی‌های بد بازیگران وضعیت را وخیم‌تر کرده است. با وجود حضور چهره‌های شناخته‌شده‌ای چون حسن معجونی، بیژن بنفشه‌خواه، مجید صالحی و هادی کاظمی، هیچ‌کدام نتوانسته‌اند لحظه‌ای تماشاگر را با خود همراه کنند. به نظر می‌رسد کارگردان بدترین بازی ممکن را از آن‌ها گرفته است. همه این بازیگران تا پیش از این در فیلم‌های کمدی اجراهایی تحسین‌شده داشته‌اند اما همه آنها در این فیلم بدترین حضور دوران بازیگری‌ خود را تجربه کرده‌اند. 

ولخرجی‌های بی‌فایده در طراحی صحنه

تاکسیدرمی از نظر بصری فیلمی پرخرج به نظر می‌رسد. دکورهای چشم‌نواز و طراحی صحنه پرجزئیات نشان می‌دهند که هزینه زیادی صرف شده، اما این عوامل هیچ کمکی به کیفیت کلی اثر نکرده‌اند. فیلم به اشتباه تصور می‌کند که می‌تواند ضعف‌های بنیادی‌اش را با ظاهر پرزرق‌وبرق جبران کند، اما در نهایت، این تجملات تنها بر شکست آن تأکید می‌کنند.

در نهایت، تاکسیدرمی یک کمدی کاملاً شکست‌خورده است که حتی یک لحظه قابل تحمل ندارد. برای بسیاری از مخاطبان، این بدترین فیلم جشنواره امسال خواهد بود، فیلمی که حتی حضور بازیگران شناخته‌شده هم نتوانسته آن را از سقوط نجات دهد.