فیلم کوتاه خداحافظ آشغال (بهمن و بهرام ارک) | یادآور جای خالی فانتزی

اختصاصی سلام سینما: شاید مهم‌ترین ویژگی «خداحافظ آشغال» (حتی مهم‌تر از این‌که برادران ارک پس از ساخت یک فیلم موفق بلند دوباره به حوزه فیلم کوتاه بازگشته‌اند و نشان می‌دهند که مدیوم فیلم کوتاه شأن مستقلی دارد و نباید صرفا به‌عنوان پلکان رسیدن به فیلمسازی بلند به آن نگاه کرد) تاکید بر همان نکته‌ای است که این دو برادر بارها با آثار قبلی‌شان یادآوری کرده‌اند: جای خالی فانتزی در سینمای ایران. بسیاری از فیلمسازان ایرانی (چه در حوزه فیلم کوتاه و چه بلند) وقتی می‌خواهند به دغدغه‌هایی در مورد جامعه پیرامون بپردازند، انگار هر شکلی از تخیل و فانتزی را قدغن و ساخت فضایی چرک (احتمالا همپای حاشیه‌نشین‌ترین اقشار) را ضروری می‌دانند. برادران ارک اما یک بار دیگر ثابت می‌کنند که می‌توان مرزهای موجود در زمینه فانتزی و تخیل را درنور دید و کماکان ایده‌هایی در مورد تنهایی انسان‌ها را به‌شکلی شفاف مطرح کرد.

دستاورد دیگر آن‌ها، ایجاد همدلی با همان چیزی است که در نام فیلم آمده است: آشغال! با حالتی که احتمالا خیلی‌ها را یاد سینمای گیرمو دل‌تورو می‌اندازد، بهمن و بهرام ارک در «خداحافظ آشغال» هیولایی می‌سازند که حتی از نظر ظاهری هم به‌سختی می‌توان آن را دوست‌داشتنی دانست اما می‌توانند مخاطب را ترغیب به نزدیکی و همدلی با همین هیولا کنند.

فیلم علی‌رغم تک‌لوکیشنی بودن مشخصا پرهزینه بوده و در آن حسابی از فناوری استفاده شده است بنابراین شاید مقایسه «خداحافظ آشغال» با فیلم‌های جمع‌وجور و کم‌هزینه بسیاری دیگر از فیلمسازان حاضر در چهل‌ودومین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران منصفانه نباشد اما به‌هرحال نمی‌توان انکار کرد که برادران ارک یکی از موفق‌ترین آثار این جشنواره را ساخته‌اند. هر چند به‌نظر می‌رسد شخصیت اصلی آن‌قدر که قابلیت داشت عمق پیدا نکرده است.