فیلم Breakfast Club در اصل یک نمایشنامه بود

به گفته‌ آدام فیلدز، تهیه‌کننده‌ فیلم، جان هیوز در ابتدا نسخه‌ اولیه‌ (The Breakfast Club) را برای او به‌صورت نمایشنامه فرستاد. فیلدز در گفت‌وگو با روزنامه پست فاش کرده است: «جان آن زمان هیچ‌کس نبود. وقتی فیلمنامه را برایم فرستاد، دیدم به شکل نمایش نوشته شده و تمام ماجرا در یک کلاس درس می‌گذرد. به او گفتم: "چرا نمایش؟ ما در کار فیلم هستیم!" و او گفت چون تا به حال با بازیگران کار نکرده، فکر کرده نمایش تجربه‌ خوبی است.»

فیلدز ادامه می‌دهد: «به او گفتم نه، ما باید (Sixteen Candles) و (The Breakfast Club) را به فیلم تبدیل کنیم.» و همین تصمیم، سرنوشت یکی از مهم‌ترین آثار سینمای نوجوانان را رقم زد.

(The Breakfast Club) با داستانی ساده اما شخصیت‌محور، درباره‌ پنج نوجوان متفاوت است که یک روز شنبه را به‌عنوان تنبیه در کتابخانه‌ مدرسه سپری می‌کنند. هر یک نمادی از تیپ‌های مختلف جامعه‌ دبیرستانی هستند: یاغی، درس‌خوان، ورزشکار، گوشه‌گیر و دختر محبوب.

هیوز در زمان نگارش فیلم حدود ۳۰ ساله بود، اما با نگاهی صادقانه و بی‌قضاوت، نوجوانان را نه کاریکاتور، بلکه انسان‌هایی واقعی به تصویر کشید. او با طنز و در عین حال درون‌نگری، نشان داد چگونه مرزهای طبقاتی و ظاهری می‌توانند در یک روز از بین بروند.

پس از موفقیت (The Breakfast Club)، هیوز فیلم‌های نوجوان‌محور دیگری همچون (Pretty in Pink)، (Ferris Bueller’s Day Off) و (Some Kind of Wonderful) را ساخت که همگی از همان فرمول انسانی و صادقانه بهره می‌بردند. با این حال، بسیاری از منتقدان معتقدند هیچ‌کدام نتوانستند تأثیر و صمیمیت (The Breakfast Club) را تکرار کنند.

با پایان دهه ۸۰، هیوز مسیرش را تغییر داد و به ساخت فیلم‌های خانوادگی چون (Beethoven) و (Home Alone) روی آورد، آثاری که از نوجوانان سرکش، به دنیای شیرین و بازیگوش کودکان گذر می‌کردند.