سرخ پوست در واقع بهانه ی خوبی برای روایت عاشقانه ای در بستر خاصی است که تاکنون در سینمای ایران کم دیده شده است در واقع محوریت داستان معرفی فردی کاملا معمولی و در عین حال خاص است که نوید محمد زاده مثل همیشه از پسش به خوبی برآمده ولی اندکی عقب نشینی در بازی اکتیو همیشگی را میتوان متاثر از گریم و شخصیت پردازی کارگردان دانست.

مهمترین نکته مثبت فیلم جایگیری درست تمام اجزا به خصوص طراحی صحنه ،تولیدوفیلمبرداری خیره کننده هومن بهمنش دانست.

اما اگر از کاستی های فیلم حرف بزنیم بی هدفی فیلم نامه و قربانی شدن ایده جذاب در مسیر فیلم نامه شدن را مشاهده می کنیم به گونه ای که فیلم از انتزاع به داستان نمیرسد و صرف دیالوگ نویسی در بخش فیلم نامه مشهود است و انتخاب ایزدیار در نقش پارتنر ،نوید محمد زاده از اشتباهات فاحش فیلم است بدلیل تصور ماندگار ابد و یک روز در ذهن مخاطب و علاوه بر آن پراخت ضعیف به این نقش  جهت رسیدن به تنش و افزایش حرارت فیلم است،اما بازی ستاره پسیانی را میتوان گامی خوب برای مطرح شدن به عنوان بازیگر توانا دانست.

در نهایت متاسفانه می توان گفت سرخ پوست هم مثل برخی از فیلم های جشنواره ریتم را فدای افزایش زمان فیلم کرده که ضعف در تدوین دیده می شود. و شاید مشکل از سلیقه مخاطب ایرانی است که به فیلم های نود الی صد دقیقه ای عادت کرده است.