یک کمدی تراژدیک
بسمه تعالی
یک کمدی تراژدیک
نگاهی به فیلم سینمایی «خجالت نکش»
فیلم سینمایی «خجالت نکش»، به کارگردانی رضا مقصودی، یکی از سه فیلم اولی حاضر در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر است. پیش از این، در کارنامه مقصودی، فیلمنامه «لیلی با من است» به چشم می خورد. «خجالت نکش» نقاط ضعف و قوتی را دربر داشت که در ادامه به آن خواهم پرداخت.
مضمون فیلم، موضوعی است که سال ها دغدغه مسوولین و مردم بوده و طی سال های بعد از انقلاب، در هر دوره، به شیوه های مختلف به آن پرداخته شده است. افزایش یا کاهش جمعیت، با سیاست و منطق مدیران هر دوره، تعبیری متفاوت داشته که تاکنون در سینما، به عنوان سوژه اصلی یک فیلمنامه، به آن پرداخته نشده است و در واقع از نظر سوژه، انتخاب کارگردان هوشمندانه به نظر می رسد.
نحوه پرداخت به سوژه و نگاه سیاسی و اجتماعی موجود در روایت، با شناخت قلم طنازانه مقصودی پیش از این و فارغ از حضور او در مقام کارگردان،آشناست. به نمایش گذاشتن تصویر مرد پرحاشیه سیاست سال های اخیر، استفاده از اسامی و شعارهای دولتی و حکومتی، می تواند مخاطب را مجذوب خود کند.
اما ریتم بالای روایت قدرت هضم اتفاقات و جریانی که پیش روی ماست را اندکی دشوار می کند و گاهی مناسبات و منطق کلامی کارکترهای فیلم را زیر سوال می برد. البته این نگاه زمانی ایجاد می شود که شما انتظار یک جریان مقبول و منطقی در روایت قصه را دارید.
اگرچه نقش آفرینی شبنم مقدمی، «صنم» را به عنوان یک زن روستایی با تمام ویژگی های رفتاری منحصر به خودش، قابل پذیرش می کند، اما ضعف کار را می توان در نحوه پرداخت به شخصیت های فیلمنامه خواند. لیندا کیانی که معرف یک زن افغان است، با بیان و لهجه ای تصنعی که از ابتدای فیلم به چشم می آید حضور دارد. چهره ای که حتی با گریم نمی تواند برای ما نقش یک خدمتکار مهاجر را تداعی کند. این عدم پرداخت به شخصیت ها در بازی سایر بازیگران ساخته اول مقصودی احساس می شود.
نکات مثبت دیگری نیز در ساختار فنی و محتوایی این اثر وجود دارد که به تفصیل، پس از اکران عمومی، به آن می پردازم. در پایان کار اولی های فجر در سال های اخیر سلیقه و انتظار مخاطبان خود را بالا برده اند به این امید که بتوانیم کارهای درخشان تری را از کارگردان های نوپای سینمای ایران شاهد باشیم.