1393/04/20 00:00

پناه آخر

«ردکارپت» دومین تجربه کارگردانی «رضا عطاران» یک مستند اجتماعی در مورد یک هنرور سینما (رضا عطاران) است که به جشنواره فیلم کن می رود تا استیون اسپیلبرگ را ملاقات کند و از او بخواهد طرح اولیه ای را که برای یک فیلم نوشته است به وودی آلن بدهد! شخصیت اصلی ردکارپت فردی از طبقه متوسط جامعه است که چه خوشمان بیاید چه نه، بسیار شبیه به اکثریت افراد این طبقه است. فردی که برای بستن کمربند ایمنی باید به او تذکر داد، در خارج از کشور ایرانی بودن خود را کتمان می کند، به راحتی حتی بر روی فرش قرمز جشنواره آشغال می ریزد، بیشتر اوقات در رویا و توهم سیر می کند و عقایدش هنوز بین سنت و مدرنتیه دست و پا می زند... هرچند ردکارپت دارای موضوع جدید و جذابی است اما متاسفانه به علت عدم نگارش فیلمنامه ای مشخص، در سطح طرح اولیه باقی می ماند. کاملا مشخص است که تعدادی سکانس مستند گرفته شده و سپس چند سکانس نمایشی با دستپاچگی برای ارتباط بخش های مستند به فیلم اضافه شده است. اگر طنزنویسانی حرفه ای طرح اصلی را به خوبی پرداخت می کردند و همچنین هماهنگی بیشتری با مسئولین جشنواره کن برای ساخت این فیلم صورت می پذیرفت، قطعا یکی از بهترین فیلم های چند سال اخیر سینمای ایران را شاهد بودیم که با توجه به موضوعش می توانست در سطح جهانی نیز بدرخشد. در جایی از فیلم پوستر تبلیغاتی فیلم سرزمین شیرین فلفلی من (My Sweet Pepper Land) با بازی «گلشیفته فراهانی» برای چند ثانیه نشان داده می شود. اینکه سهم گلشیفته فراهانی از سینمای ایران در حد چند ثانیه با ترس و لرز نشان دادن پوستر فیلم او باشد جای تامل و تاسف دارد و در عین حال با پایانبندی شعاری فیلم که آخرین پناه هنروران سینما را جایی جز آغوش وطن نمی داند تا حدودی در تناقض قرار می گیرد... رضا عطاران در بازیگری فردی حرفه ای، تثبیت شده و دوست داشتنی است؛ اما اینکه در کارگردانی تا چه حد می تواند به جایگاهی که در بازیگری به آن دست یافته، برسد، هنوز به طور جدی مورد سوال است.