قصه‌های «مشاور» دارای کشش و تعلیق‌های جذاب نیست
سری اول «مشاور» با بازی فرهاد قائمیان تولید شد و در فصل دوم امیرحسین صدیق ایفاگر نقش مشاور است. این روحانی، امیرحسین حسینی نام دارد و در مسجد محل پذیرای اهالی می‌شود. به حرف آن‌ها گوش می‌دهد و ضمن دادن مشورت، خودش برای رفع مشکلات نیز آستین بالا می‌زند.
تا این‌جا، اغلب مسائل مطرح شده در سریال، بدیهیات بوده‌اند؛ مثل اختلافات همسران، عدم اعتماد به نفس آقا پسر برای ازدواج، خواستگاری که از یک دختر اخاذی کرده و... جناب مشاور بعد از شنیدن حرف‌ها، نکاتی را مطرح می‌کند و عجبا که نسخه‌های او شفابخش است و گره‌گشا!
علاوه‌بر تاثیر جادویی نَفَس حاج آقا، او مثلا با یک خانواده همراه می‌شود و به خواستگاری می‌رود. یا یک مرد را راهنمایی می‌کند که باید با دخترش صمیمی باشد و بعد هم به رفیق پلیس خود زنگ می‌زند و می‌گوید پرونده اخاذی را از طریق قانونی پی‌گیری کند. در واقع این مشاور، همه فن حریف است!
«مشاور» نشان می‌دهد که تلویزیون از واقعیت‌های کف جامعه عقبتر است. آن‌چه به عنوان معضل در سریال مطرح می‌شود، مواردی است که هر انسان بالغ می‌تواند راه‌چاره برایش پیدا کند. اسم سریال «مشاور» است ولی فاصله‌ای دور با دغدغه‌های واقعی مردم و نیز مفهوم اصولی و علمی روان‌شناسی دارد.
همچنین قصه‌های «مشاور» دارای کشش و تعلیق‌های جذاب نیستند. با این‌حال کارگردان (محمدحسین امانی) از نظر فضاسازی و گرفتن بازی‌های خوب، عملکردی قابل دفاع دارد. به همین ترتیب به بازی امیرحسین صدیق می‌توان نمره قبولی داد.