سهیل بیرقی از ساخت فیلم بی داد می‌گوید: نسل Z ایران با استانداردهای جهانی قد کشیده است
در میان فیلم‌هایی که در پنجاه و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی واری برای کسب جایزه «کره بلورین» رقابت می‌کنند، تنها یک فیلم – «بیداد» به کارگردانی سهیل بیرقی – تا آخرین لحظه پنهان نگه داشته شد. دلیل این پنهان‌کاری، ساخت این فیلم به‌صورت مستقل و بدون مجوز در ایران بود؛ فیلمی که به دلیل موضوع حساس و ممنوعه‌اش هرگز نمی‌توانست از سد سانسور عبور کند.
بیشتر بخوانید:
نقد و بررسی فیلم بیداد سهیل بیرقی؛ فریاد و روایتی جسورانه از نسل Z ایران
«بیداد» داستان دختری جوان به نام ستی (با بازی درخشان سروین ضابطیان) است؛ دختری از دل تهران امروز که رؤیای آوازخواندن در خیابان را در سر دارد. اما در کشوری که زنان از آوازخواندن در ملأعام محروم بوده‌اند، این رؤیا شورش‌گونه است.
سهیل بیرقی که علاوه بر نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی، وظایف طراحی صحنه، طراحی لباس و تدوین فیلم را نیز بر عهده داشته، می‌گوید:
"نسل Z ایران با نسل‌های قبلی کاملاً متفاوت است. آن‌ها دیگر درگیر ایدئولوژی نیستند؛ آن‌ها درگیر زندگی‌اند. تکنولوژی آن‌ها را جهانی کرده. انگار با استانداردهای جهانی قد کشیده‌اند، نه صرفاً آنچه نسل‌های پیشین سینه‌به‌سینه منتقل می‌کردند."
او درباره ساخت این فیلم توضیح می‌دهد:
"باید همیشه یک قدم جلوتر از خطرها می‌بودم. ساخت این فیلم شبیه یک اتفاق هیجان‌انگیز واقعی بود؛ نوعی تعقیب‌وگریز ذهنی با نیروی در قدرت. هم باید فیلمساز می‌بودم، هم یک سیاست‌مدار زیرک، هم یک شعبده‌باز."
در پشت‌صحنه بیداد نزدیک به ۷۰ نفر همکاری کرده‌اند. سهیل بیرقی اشاره می‌کند که بسیاری از عوامل حاضر نشدند نامشان در تیتراژ بیاید تا از خطرات احتمالی در امان بمانند، بااین‌حال بخشی از گروه همچنان بر کار خود ایستاده‌اند.
بیرقی در مورداستفاده از موسیقی‌های گوناگون در فیلم – از فولکلور ایرانی تا جَز آمریکایی –می‌گوید:
"ستی در یک سبک موسیقی گیر نمی‌افتد. او همان لحظه‌ای را اجرا می‌کند که درونش جریان دارد. هر قطعه موسیقی حال‌وهوای درونی اوست؛ زبان احساساتش."
ترانه‌هایی از امی واینهاوس، تام اودل و موسیقی کردی و گیلکی در فیلم شنیده می‌شود و همین تنوع موسیقایی به «بیداد» عمقی فرهنگی و عاطفی می‌دهد.
اما اوج ماجرا، نمایش جهانی فیلم در سالن اصلی هتل ترمال شهر کارلووی واری بود؛ جایی که تماشاگران با ایستادن طولانی تشویقش کردند. سهیل بیرقی می‌گوید:
"دو سال ساخت این فیلم برایم مثل زندگی در یک جنگ تمام‌عیار بود. اما این جشنواره از همان ابتدا فقط به ارزش هنری فیلم توجه داشت. در جهانی که سانسور و فشار مدام زیادتر می‌شود، این‌که هنوز جایی هست که تنها به هنر احترام بگذارد، برایم شبیه معجزه بود."