با وجود نبود تبلیغات، استقبال از نمایش فراتر از انتظار بود
نمایش «بار هستی» به نویسندگی و کارگردانی امید سهرابی تا ۱۷ مهرماه در تماشاخانه ملک روی صحنه است.
امید سهرابی، نویسنده و کارگردان این اثر، درباره شکل‌گیری نمایش گفت: «پارسال این نمایشنامه را نوشتم. دفترچه‌ای دارم که ایده‌هایم را در آن می‌نویسم و پس از مدتی یکی را انتخاب می‌کنم. ایده این نمایش هم وقتی به ذهنم رسید، متوجه شدم مناسب این روزهای جامعه است. چرا که به مساله مهاجرت زوجین می‌پردازد.»
او افزود: «به نام کتاب میلان کوندرا در بخشی از نمایش، اشاره می‌شود، اما برای آنکه داستان نمایش لو نرود، بیش از این توضیح نمی‌دهم.»
سهرابی درباره استفاده از لایه‌های طنز در نمایش توضیح داد: «به قول برتولت برشت، نمایشی که نتوان به آن خندید، باید به ریش نمایشنامه‌نویسش خندید. به نظرم نمایشنامه باید رگه‌های طنز داشته باشد و در این اثر هم تلاش کرده‌ام از طنز استفاده کنم.»
به گفته او، جامعه و مخاطبان حتی نسبت به سال گذشته تغییر کرده‌اند و با وجود شبکه‌های گسترده مجازی و نوع متفاوتی از تماشاگرانی که مدام از این بستر، خوراک می‌گیرند، ارتباط با تماشاگر متفاوت شده است.
سهرابی درباره استقبال تماشاگران در این چند شب اجرا گفت: نمی‌دانم چقدر مخاطب با این اثر ارتباط برقرار می‌کند اما تا اینجا ۵ شب اجرا داشته‌ایم و با توجه نبود تبلیغات، استقبال فراتر از انتظارم بوده است.»
کارگردان نمایش «بار هستی» در ادامه درباره همکاری با گروه اجرایی گفت: «با طراح صحنه، امیرحسین دوانی و طراح لباس، گلناز روشن قبلا کار کرده بودم. طراحی صحنه در این شرایط دشوار است اما خوشبختانه با کمک تیم اجرا آنچه در ذهن داشتم، عملی شد.»
سهرابی همچنین درباره انتخاب بازیگر نقش اصلی اظهار کرد: «اینطور نیست که نمایشنامه را برای فرد خاصی بنویسم اما به محض اتمام متن، نمایشنامه را برای اولین نفری که فرستادم، بهنام تشکر بود و او برای ایفای درست نقش به ذهنم آمد.»
سهرابی در بخش دیگری از سخنانش به روند تمرین و اجرا اشاره کرد: «تمرین ما به دلیل جنگ ۱۲ روزه و دلایل دیگر تعطیلل شد و در اجرا وقفه افتاد اما خوشبختانه تهیه‌کننده، آقای کریمی خودش متن را دوست داشت و همه تلاش خود را به کار برد و از ما برای به سرانجام رسیدن تمرین‌ها، حمایت کرد.»
او درباره وضعیت تولید تئاتر در سال‌های اخیر توضیح داد: «امیدوارم شرایط طوری پیش برود که این نوع تئاتر که مدت‌هاست جایش خالی است، بیشتر رواج پیدا کند. ۷-۸ سال است که به خاطر شرایط اجرا، تولید حرفه‌ای در تئاتر دشوار شده است. البته آثار درخشان هم داریم اما شکل تولید باعث شده حرفه‌ای‌گری کمتر شود.»
این کارگردان همچنین به مشکلات فنی اجرای نمایش اشاره کرد و گفت: «با محدودیت‌های تکنیکال روبه‌رو بودیم، مثلا به پروجکشن و فضای ۶ متری نیاز داشتیم اما امکانات سالن چنین اجازه‌ای نمی‌داد.»
او در پایان درباره وضعیت تئاتر خصوصی خاطرنشان کرد: «خصوصی‌شدن تئاتر هم جنبه مثبت داشته و هم منفی. قواره تئاتر خصوصی شکل گرفته، اما هنوز مانند سینما صنعتی نشده است. در سینما از نگارش فیلمنامه تا پخش فیلم سازوکار یکسانی دارد اما در تئاتر چنین سازوکاری وجود ندارد و کارها گاهی هیاتی پیش می‌رود. تئاتر، خصوصی شده اما افراد متخصص صنعتی نداریم و با نگاه سنتی نمی‌توانیم تئاتر صنعتی تولید کنیم.»
گفتگوکننده: نیلوفر شهسواریان