جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۵: بهترین و بدترین آثار از نگاه منتقدان

ترجمه اختصاصی سلام سینما - نگار رعنایی: در این دوره از جشنواره، ترکیبی از آثار کمدی، درام روانشناسانه، طنز تاریک و مستندهای پشت‌صحنه ارائه شد. برخی فیلم‌ها مانند «جی کلی» (Jay Kelly) و «بوگونیا» (Bugonia) با بازی درخشان بازیگران اصلی و روایت قوی تحسین منتقدان را برانگیختند، درحالی‌که آثاری مانند «رحمت» (La Grazia) و حتی «مگاداک» (Megadoc) هرچند ارزشمند و آموزنده بودند، به دلیل محدودیت‌های دراماتیک یا کوتاهی در پرداخت به برخی جنجال‌ها، بازخوردهای متفاوتی دریافت کردند. در مجموع، جشنواره ۲۰۲۵ ونیز بازتابی از تنوع ژانرها و تجربه‌های متفاوت سینمایی بود. 

در ادامه به این آثار شاخص بیشتر می‌پردازیم.

Jay Kelly

کمدی نوآ بامباک درباره یک ستاره سینما در بحران میانسالی، با بازی جرج کلونی و آدام سندلر، ترکیبی از بازی خود کلونی و شخصیتی مستقل است. کلونی نقش جِی کلی را بازی می‌کند، اما شخصیت واقعی فیلم کمی فراتر از خودش است و این تفاوت، فیلم را عمیق و گاه بازیگوشانه کرده است.

Bugonia

همکاری مجدد یورگوس لانتیموس و اما استون پس از «بیچارگان» (Poor Things) و «سوگولی» (The Favourite)، فیلمی است درباره یک مدیر موفق داروسازی که توسط یکی از کارمندانش ربوده می‌شود. منتقدان بازی استون و جسی پلومنس را ستودند و این فیلم به‌عنوان یک طنز تاریک و منتقدانه درباره دنیای مدرن تحسین شد. اکران سینمایی در بریتانیا از ۳۱ اکتبر آغاز می‌شود.

Megadoc

مستند مایک فیگیس از پشت‌صحنه «مگالوپلیس» (Megalopolis) فرانسیس فورد کوپولا، تصویری جذاب و گاه تأثیرگذار از تلاش‌های یک فیلمساز بزرگ در پاییز حرفه‌اش ارائه می‌دهد. فیلم اصلی با بودجه ۱۲۰ میلیون دلاری شکست خورد، اما مستند، با وجود کوتاهی در پرداختن به جنجال‌ها، تصویری نزدیک و انسانی از فرآیند فیلمسازی ارائه می‌دهد.

La Grazia

فیلم جدید پائولو سورنتینو درباره رئیس‌جمهور ایتالیا و چالش‌های اخلاقی آخرین روزهای کاری او است. با بازی تونی سرویللو و دخترش در نقش مشاور، فیلم مسائل پیچیده‌ای همچون بخشودگی و قوانین مربوط به مرگ با کرامت را بررسی می‌کند. منتقدان عملکرد سرویللو و نگاه دقیق فیلمساز به مسئولیت‌ها را ستودند، اما به لحاظ درام و جذابیت برای مخاطب بین‌المللی، اثر کمتر تأثیرگذار است.