" جشن دلتنگی "

کارگردان : پوریا آذربایجانی

تهیه‌کننده : سید علی قائم‌مقامی

نویسنده : پوریا آذربایجانی / مونا سرتوه

بازیگران : محسن کیایی / بهنام تشکر / پانته‌آ پناهی‌ها / بابک حمیدیان / مینا ساداتی / ساغر قناعت / پریوش نظریه / امید روحانی و ...

مدیرفیلمبرداری : علیرضا زرین‌دست

صدابردار : آرش برومند

طراح صحنه : مرتضی فرید

طراح چهره پردازی : مهرداد میرکیانی 

موسیقی : فردین خلعتبری 

مدیر تولید : مجید بابایی

تدوین : خشایار موحدیان

توضیحات :

پوریا آذربایجانی کارگردان و فیلمنامه‌نویس و برادر نگار آذربایجانی کارگردان ایرانی است که در چهارمین فیلم بلند سینمایی خود سراغ فیلمنامه ای به نام "جشن دلتنگی" با محوریت فضای مجازی و معایب آن در جامعه امروزی رفته است؛ فضای مجازی موضوعی که چند سالی است در کشور ما به راه افتاده و با این عمر کوتاهش یکی از داغترین موضوعات در حال حاضر در کشور است که مخاطبان بسیاری را به سمت خود کشانده است، فیلمسازان زیادی ممکن است این روزها با ایده‌ی تبدیل واقعیت این روزهای جامعه‌ی ما یعنی – اینستاگرام - و بطورکلی تحولاتی که این دست از ابزارهای اجتماعی در زندگی روزمره‌ی انسانها ایجاد کرده‌اند دست به نگارش فیلمنامه و ساخت فیلم بزنند همانند فیلم "حریم شخصی" نخستین فیلم بلند سینمایی احمد معظمی در مقام کارگردان که در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر پذیرفته نشد و در نهایت در بخش بین الملل جشنواره در اردیبهشت 1396 برای اولین بار اکران شد و به رقابت با سایر فیلمها پرداخت؛ پوریا آذربایجانی نیز این بار این سوژه را برای خود برگزیده است و با کاوش در قصه‌های مختلف و متفاوت درگیر با این واقعیت ساخته و فیلم جدیدش را با همین مضمون جلوی دوربین برده است و امسال روانه‌ی سی و ششمین جشنواره فیلم فجر کرده است؛ وی برای فیلم اولش روایتهای ناتمام که شناخته شده ترین اثرش نیز محسوب میشود در جشنواره‌های داخلی و خارجی متعددی شرکت و برنده جوایزی از جمله جايزه ويژه هيأت داوران ورشو و ديپلم افتخار جايزه اول جشنواره بمبئي وكانديد بهترين فيلم اول براي روايتهاي ناتمام در جشنواره فجر دوره بيست و پنجم شد.

فیلم جشن دلتنگی که در ژانر عاشقانه و درام ساخته شده است مضمونی اجتماعی دارد و به آسیبهای فضای مجازی میپردازد و درباره رابطه واقعی آدمها و گره خوردن آن با فضای مجازی است؛ پوريا آذربايجاني در فيلم جشن دلتنگي که فیلمنامه آن را به صورت مشترک با همسرش مونا سرتوه به نگارش در آورده است؛ چهار قصه را همزمان با هم روايت ميكند و فیلمنامه پیرامون چند شخصیت متمایز با داستانهایی متفاوت که به طور موازی و متقاطع پیش میروند و مخاطب با همه همراه میشود اما نباید اصلاً این فیلم را یک فیلم اپیزودیک دانست؛ فیلم روایتی از تنهایی انسان معاصر است که برای ادامه‌ی دلخوشیهای خود در زندگی تنگ و تاریک و افسرده‌ای که دارند به فضای مجازی و به خصوص اینستاگرام روی می‌آورند و به واسطه این شبکه اجتماعی به یکدیگر متصل میشوند؛ روایت اول پیرامون شخصیتی به نام جهان با بازی محسن کیایی مردی 32 ساله که سودای شهرت دارد و در اینستاگرام سه و نیم میلیون دنبال‌کننده (فالوئر) دارد و برای رفتن از ایران و مهاجرت به کشور ایتالیا برای پیگیری رابطه‌ی عاشقانه‌ی خود که سالها پیش رها شده است به دنبال دریافت وجوهی برای تبلیغ در صفحه‌ی اینستاگرام خود است؛ او در عین حال بعد از همه‌ی تلاشهایی که برای جمع کردن این فالوئرها انجام داده است در آخرین خبر اعلام کرده که خودکشی کرده است؛ جهان در اولین صحنه‌های فیلم در حال بررسی پروفایل شخصیت مهم دیگری به نام سارا است؛ روایت دوم پیرامون زندگی سارا با بازی سارا قناعت میباشد که شخصیت والیبالیست قهرمانی است که به دلیل تصادفی وحشتناکی که داشته است، یکسالی ویلچر نشین شده و قادر به راه رفتن نیست اما به عنوان یک والیبالیست در شبکه های مجازی فعالیت دارد و در صفحه‌ی مجازی خود تصویری را ارائه میدهد که دلش میخواهد، تصویری دور از واقعیت و تصمیم دارد با هویت جدیدی به زندگی خود ادامه دهد؛ روایت سوم پیرامون زندگي زوجي متمول به نام افسانه و رضا با بازی پانته آ پناهی ها و بهنام تشکر است؛ افسانه و رضا که در میانسالی مشکلات تازه ای را تجربه میکنند و خانواده‌ی از هم گسسته ای دارند اما افسانه با عکسهایی که از سفره های رنگینش میگذارد، زنِ نمونه و آدمِ خوشبختِ شبکه های اجتماعی میشود و روایت چهارم پیرامون زوجی به نام کاوه و لاله با بازی بابک حمیدیان و مینا ساداتی میباشد؛ کاوه و لاله در انتظار تولد اولین فرزندشان هستند و لاله که رابطه خوبی با همسرش ندارد عکسهای دوران بارداری و تصاویر سونوگرافی فرزندش را در شبکه های اجتماعی به اشتراک میگذارد و ... 

فيلم شامل خرده داستانهایی بدون انسجام با خط داستانی سست و روایت ضعیف است كه ميتوانست خيلي بهتر از اين باشد و با اینکه حرفهای زیادی برای گفتن دارد اما برای انتقال مفاهیم خود در اکثر اوقات به چیزی بیشتر از کلیشه‌های معمول دست نمی یابد و با اینکه سوژه ای متفاوت و جدید را در بستر اجتماع روایت میکند اما در سطح آسیب شناسی باقی میماند و نمیتواند به عمق هیچ ماجرایی نفوذ کند چون در سطح حرکت میکند و دلیلش عدم توقف و همراهی نکردن با یکی از ماجراهاست و در دو روايت ٣ و ٤ درام آنطور كه بايد شكل نگرفته و شخصيتها همگی روي هوا هستند و داستان وقفه ای برای استراحت و تفکر باقی نمیگذارد و چون بین موارد مختلف فیلم ارتباط چندانی جز همان شبکه های مجازی نیست مخاطب نمیتواند خط مستقیمی به عنوان حرف اصلی فیلم پیدا کند و از آنجا که فیلم از ابتدا تا انتها بر روی حرف و موضوع تاکید دارد جشن دلتنگی در ارتباط با مخاطب ناموفق میماند و چالش اصلی داستان باید استفاده ی افراطی از فضای مجازی باشد اما چنین نیست و فقط این چالش باعث حلقه ی اتصال روایت چند خانواده به صورت موازی است در بدترین شکل ممکن و برای هر خانواده چالشی جداگانه در نظر گرفته میشود تا شخصیتها با آنان درگیر شوند و میتوان اینطور نتیجه گرفت که اگر روایتها به صورت اپیزودیک و داستانهای متفاوت از هم و به صورت جداگانه بیان میشدند؛ به عنوان مثال قصه فقط پيرامون روايت ١ و ٢ ( سارا و جهان ) شكل ميگرفت شايد نتيجه بهتري داشت و از معايب فيلم علاوه بر ضعف در روايت و شيوه روايتگري قصه ٣ و ٤ ميتوان به کش دادن بی دلیل یک سوم پایانی فيلم و ورود شخصيت رويا با بازي پريوش نظريه در روايت ٣ در مقام نامزد سابق بهنام تشكر و حضور اميد روحاني در نقش پدر بابك حميديان در روايت ٤ اشاره كرد؛ یکی از نکات قابل توجه درباره فیلم جشن دلتنگی علاوه بر صدای فرهاد مهراد بر روی تيتراژ فيلم و بازي خوب محسن كيايي در قامت یک اینفلوئنسر اینستاگرامي، موسیقی متن فیلم است که آهنگسازی آن به عهده فردین خلعتبری بوده است و در ارکستر متروپولیتن شهر پراگ و در استودیوی کانال چهار این شهر نواخته و ضبط شده است.