((برای مهران مدیری بزرگ))
برای نابغه ای که سال ها پیش با سریال های درخشانش جامعه را نقد می کرد و حرف های مهمی را می زد که خیلی از افراد همین حالا هم جرات گفتن آن ها را ندارند،مردی که بخش زیادی از خاطرات شیرین ایرانی ها را رقم زده است،ولی در یک ماه اخیر و به واسطه شرایط خاص کشور گروهی از هواداران دیروزش به منتقدان امروزش تبدیل شده اند و از آن ها ناسزا و توهین می شنود و حاشیه که همیشه بخش جدا نشدنی زندگی او بوده است امروز او را خسته کرده است،وقتی از مردم حمایت می کند و خشونت علیه آنها را منع می کند از طرف رسانه های داخلی تحت فشار قرار می گیرد و وقتی یک قانون ساده و بدیهی را در یک ویدیو یادآوری می کند و می گوید که مالکیت آثارش با سازمان صدا و سیماست و بهترین تصمیم را همیشه مردم می گیرند این بار از طرف مخالفان حکومت تحت فشار قرار می گیرد تا جایی که فرزند ارشدش فرهاد و همسرش مجبور به واکنش نشان دادن به جنجال ها می شوند.حتی وقتی چند ساعت پیش دلنوشته ای به اشتراک گذاشت و از خسته شدنش نوشت باز هم عده ای به او تاختند انگار حاشیه ها هیچ وقت دست از سر او بر نمی دارند انگار مردم نمی دانند هر کسی ظرفیت مشخصی دارد و قرار نیست همه مشابه هم فکر کنند و اعتراض کنند و هنرمندان هر چقدر هم محبوب و مشهور باشند باید در ظرف زمان و مکان خودشان سنجیده شوند و نمی شود برای همه یک نسخه پیچید.انگار مردم فراموش کرده اند چقدر سال های سال با سریال هایش خندیدیم و به فکر فرو رفتیم با پاورچین و نقطه چین نظام اداری و فضای عجیبش را به نمایش گذاشت،با شب های برره جامعه ای به شدت ملموس خلق کرد و به آداب و رسوم غلط و ناآگاهی مردم طعنه زد و با قهوه تلخ در یک دوره مجهول تاریخی جامعه امروز را به زیبایی هر چه تمام تر به تصویر کشید.او برای من یادآور مرد خوش چهره ای است که اولین بار در سن چهار سالگی روی صفحه تلویزیون بلر 21 اینچی خانه کوچک و قدیمی مان نگاه های با مزه اش به دوربین در پاورچین را دیدم و بارها سعی کردم نخود را به آن سبک بامزه بخورم و همه آثارش را تا همین حالا یعنی دورهمی و دراکولا دیدم.مردی که حالا برف روی موهایش نشسته و با تمام بی مهری ها آنها را در راه خنداندن و آگاه کردن ما سپید کرده است.برای مهران مدیری که همیشه دوستش داشتم،دوستش دارم و دوستش خواهم داشت.
(سعید تاجیک)
6/8/1401