نقد و بررسی فیلم دره اکو با بازی جولیان مور و سیدنی سوئینی
فیلم «دره اکو» به کارگردانی مایکل پیرس، برای کسانی که دنبال حال و هوای کلاسیک جولیان مور هستند، یادآور دوران اولیه درخشش این بازیگر است. پیش از آثار مهمی مانند «Short Cuts» و «Boogie Nights» و کسب جایزه اسکار، مور در فیلم «دستی که گهواره را تکان می‌دهد» نقش زنی باهوش و شکاک را بازی کرد که در یک تریلر دهه ۹۰، تمام توجهات را به خود جلب کرد.
در این اثر جدید اپل تی وی پلاس، مور در نقش کیت گرتسون، صاحب یک مزرعه در پنسیلوانیا ظاهر می‌شود که هر کاری می‌کند تا دختر معتادش، کلیر (با بازی سیدنی سوئینی) را محافظت کند. کیت مادری متعهد است که بدون تردید به انجام اقدامات لازم برای حفظ دخترش می‌پردازد، حتی زمانی که کلیر با جسدی در صندلی عقب ماشینش ظاهر می‌شود. کیت که تازه همسرش را از دست داده، در حال کنار آمدن با غم و تهدید از دست دادن تنها فرزندش است.
فیلم که فیلمنامه‌اش توسط برد اینگلسبی، خالق سریال «میر اهل ایست‌تاون» نوشته شده، سوالات اخلاقی مهمی را مطرح می‌کند؛ اینکه وقتی دختر بالغ‌تان در مسیر خودتخریبی گیر کرده چه می‌کنید؟ کیت تمام دارایی‌اش را برای بهبود دخترش صرف کرده و در صحنه‌ای کوتاه، کایل مک‌لاکلن در نقش همسر سابق کیت که از وضعیت خسته شده و قصد کنار کشیدن دارد، ظاهر می‌شود.
با ورود کلیر که ظاهرش به‌شدت آشفته و رنگ‌پریده است، بازیگری درخشان سیدنی سوئینی دیده می‌شود. موهای صورتی رنگ و آرایش برجسته جوش‌های صورت و بدن، تضاد شدیدی با ظاهر همیشگی و درخشان او ایجاد کرده‌اند. سگ خانواده، کوپر، هر بار که کلیر برمی‌گردد به‌شدت پارس می‌کند که این نشان‌دهنده تنش و دردسرهایی است که کلیر با خود به خانه می‌آورد.
کلیر که پر از مشکلات است، با دوست‌پسر مشکل‌دارش رایان (با بازی ادموند دونوان) درگیر است؛ مردی که به کابوس هر مادری شبیه است. کیت تلاش می‌کند تا کلیر را از این رابطه مخرب جدا کند اما دختر بیش از پیش به بازگشت به آن گرایش دارد. مور به خوبی وضعیت پیچیده‌ای را که کلیر برای مادرش ایجاد می‌کند نمایش می‌دهد؛ مادری که می‌خواهد فرزندش را از خطر حفظ کند، اما خود کلیر خطرناک‌ترین تهدید است.
یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌ها، جدالی است که بین مادر و دختر رخ می‌دهد، زمانی که کلیر با رفتارهای آزاردهنده‌اش از کیت پول می‌گیرد، از جمله کشیدن مو و ربودن سگ خانواده. این دعوا موجب ورود شخصیت تهدیدآمیز دیگری می‌شود؛ جکی (با بازی دومنل گلیسون)، فروشنده هروئین کلیر که ۱۰ هزار دلار طلب دارد.
این مشکلات برای زنی خوداتکا و مربی اسب‌سواری معمول نیست، بنابراین تعجب‌آور نیست که کیت وقتی کلیر خونی و به ظاهر خون‌آلود برمی‌گردد، کمی احساس آرامش کند — گرچه خون متعلق به رایان است، کسی که کلیر ادعا می‌کند به طور تصادفی کشته شده است.
کارگردان پیرس که به خلق موقعیت‌هایی علاقه‌مند است که شخصیت‌های عادی را به اوج می‌رساند، اینجا هم به خوبی توانسته تنش را حفظ کند. کیت جسد را با چند بلوک سیمانی به یک دریاچه کم‌عمق می‌برد و آن را دفن می‌کند. فیلمنامه اینگلسبی پر از پیچش‌های داستانی است، اما جذاب‌ترین لحظه فیلم در ثانیه‌های اولیه و زمانی رخ می‌دهد که راز کوچکی افشا می‌شود: شریک زندگی کیت که چند ماه پیش فوت کرده، زنی بوده است. این نکته اگرچه به طور ضمنی مطرح می‌شود، اما لایه‌ای تازه و متفاوت به داستان می‌بخشد و حمایت احساسی از کیت توسط جمعی از دوستان زن به رهبری فیونا شو ایجاد می‌کند.
«دره اکو» حال و هوایی مشابه تریلرهای روان‌شناختی دهه ۹۰ دارد که گاه با فیلم‌های «زنان در معرض خطر» یکی گرفته می‌شوند، اما به ویژه شبیه فیلم «پایان عمیق» با بازی تیلدا سوینتون است. هر دو به بازیگران خود فرصت می‌دهند تا پیچیدگی‌های روانی مادرانی را که برای محافظت از فرزندانشان هزینه می‌کنند، به تصویر بکشند.
اگرچه گاهی داستان با ورود دوباره جکی و باج‌خواهی‌هایش از کیت از منطق دور می‌شود، اما «دره اکو» نمونه‌ای از فیلم‌هایی است که حضور بازیگران بزرگ، مانند جولیان مور و سیدنی سوئینی، آن‌ها را از فراموشی نجات داده و در حافظه مخاطب ماندگار می‌کند.
منبع: variety