نقد فیلم Nuremberg؛ بازی قدرتمند اما فاقد عمق روان‌شناختی راسل کرو در نقش جنایتکار جنگ جهانی دوم
ترجمه اختصاصی سلام سینما – نگار رعنایی: فیلم «نورنبرگ» (Nuremberg) ۲ ساعت و نیمه به کارگردانی و نویسندگی جیمز وندربیلت، با ساختاری شبیه درام‌های اسکاری دهه ۸۰ میلادی، خود را اثری «مهم» معرفی می‌کند. اما همان‌طور که نقش‌آفرینی قدرتمند راسل کرو در تضاد با شخصیت کم‌رمق روان‌پزشک آمریکایی (با بازی رامی مالک) جلوه می‌کند، «نورنبرگ» نیز میان نمایش عظمت تاریخی و کندوکاو واقعی در ماهیت شر گرفتار می‌ماند.
بیشتر بخوانید:
بازگشت راسل کرو به رقابت‌های اسکار؛ Nuremberg در تورنتو درخشید
فیلم «نورنبرگ» با محوریت دادگاه تاریخی جنایتکاران نازی پس از جنگ جهانی دوم ساخته شده است. راسل کرو در نقش هرمان گورینگ – نفر دوم رژیم هیتلر – تصویری پرهیبت و خودشیفته از او ارائه می‌دهد؛ مردی فربه با موهای روغن‌زده به عقب، اعتیاد شدید به تریاک و اعتمادبه‌نفسی که حتی در آستانه محاکمه و حکم مرگ از او سلب نشده است.
در مقابل او، سرهنگ دوم داگلاس کلی، روان‌پزشک ارتش آمریکا (با بازی رامی مالک) قرار دارد که مأمور است صلاحیت گورینگ برای محاکمه را ارزیابی کند. اما آنچه فیلم دنبال می‌کند، بیش از سنجش سلامت روانی، تلاش برای درک ماهیت شر است؛ تلاشی که نه شخصیت کلی و نه خود فیلم موفق به پیشبرد آن نمی‌شوند.
گورینگ ابتدا تظاهر می‌کند انگلیسی نمی‌داند، اما خیلی زود این نقاب فرو می‌ریزد. در مواجهه با پرسش‌ها درباره جنایات نازی‌ها، او با انکار و فرافکنی می‌گوید از «اردوگاه‌های کار اجباری» چیزی جز نام‌شان نمی‌دانسته است. این انکارها یادآور استراتژی‌های حقوقی چهره‌هایی چون آدولف آیشمن است.
فیلم در فضایی کلاسیک و پرطمطراق پیش می‌رود: صحنه‌های دادگاه، تصاویر مستند واقعی از اردوگاه‌های مرگ، و شخصیت‌های تاریخی با بازیگران مطرح ارائه می‌کند. مایکل شانون در نقش رابرت اچ. جکسون، قاضی دیوان عالی آمریکا و دادستان ارشد، حضور پرقدرتی دارد، هرچند در برابر گورینگ عقب می‌نشیند. در نهایت این ریچارد ای. گرانت در نقش دادستان بریتانیایی است که با پرسشی قاطع، گورینگ را وادار به اعتراف به وفاداری همیشگی به هیتلر حتی پس از دیدن تصاویر اردوگاه‌ها می‌کند؛ اعترافی که سرنوشت او را رقم می‌زند.
با وجود تلاش فیلم برای رساندن این پیام که نازی‌ها انسان‌هایی عادی بودند، نه اسطوره‌هایی شرور، روایت «نورنبرگ» همچنان گورینگ را شخصیتی خارق‌العاده نمایش می‌دهد. این در حالی است که آثاری چون (The Zone of Interest) جاناتان گلیزر، بی‌پرده‌تر و عمیق‌تر به ماهیت عادی اما دهشتناک شر پرداخته‌اند.
فیلم «نورنبرگ» اثری خوش‌ساخت و قابل تماشا است، اما در نهایت بیش از آنکه پرده از لایه‌های روانی جنایتکاران جنگی بردارد، یک درام تاریخی پرزرق‌وبرق باقی می‌ماند که بیشتر به دنبال جایزه است تا کشف حقیقت.