نقد و بررسی فیلم شوهر ستاره به کارگردانی ابراهیم ایرج‌زاد

فیلم شوهر ستاره به کارگردانی ابراهیم ایرج‌زاد، روایتی زن‌محور و تلخ را به تصویر می‌کشد که به مسائل زنان و فشارهای اجتماعی وارد بر آن‌ها می‌پردازد. داستان درباره‌ی زنی بیوه به نام ستاره است که همیشه تصور می‌کرده نازا است، اما حالا متوجه شده فرصت کوتاهی برای بچه‌دار شدن دارد. او در این زمان محدود به دنبال پیدا کردن مردی برای ازدواج می‌گردد، اما در مسیری که پیش رو دارد، با چالش‌هایی روبه‌رو می‌شود که فیلم سعی دارد آن‌ها را از منظر اجتماعی و جنسیتی بررسی کند.  

شخصیت‌ها؛ دسته‌بندی سیاه و سفید

یکی از نقاط ضعف اصلی فیلم، نحوه‌ی پرداخت به شخصیت‌هاست. در شوهر ستاره، مردان عمدتاً به عنوان افرادی بدرفتار و سلطه‌جو به تصویر کشیده شده‌اند و زنان نیز در موقعیتی تحت ظلم و آسیب‌پذیر قرار دارند. این تقسیم‌بندی بیش از حد کلیشه‌ای است و باعث می‌شود که مخاطب نتواند ارتباط عمیقی با شخصیت‌ها برقرار کند. عدم پیچیدگی در پردازش کاراکترها موجب فاصله گرفتن بین تماشاگر و فیلم می‌شود، چرا که بیننده خیلی زود متوجه الگوی ثابت آن می‌شود و نمی‌تواند از لحاظ احساسی درگیر سرنوشت شخصیت‌ها شود.  

بازیگری؛ پیشرفت فریبا نادری

با وجود اینکه فریبا نادری اجرای منحصر‌به‌فردی ارائه نمی‌دهد، اما بازی او در این فیلم نسبت به آثار قبلی‌اش پیشرفت قابل توجهی داشته است. او توانسته در نقش زنی که میان ناامیدی و امید در نوسان است، لحظاتی باورپذیر خلق کند. یکی از نکات قابل توجه درباره‌ی حضور نادری در این فیلم، پذیرش گریم سنگینی است که تغییر زیادی در ظاهر او ایجاد کرده است. این مسئله نشان‌دهنده‌ی جسارت و تعهد او به نقش است، هرچند که همچنان نمی‌توان اجرای او را در سطحی فراموش‌نشدنی ارزیابی کرد.  

دیالوگ‌ها؛ نقطه ضعف اصلی فیلم

بزرگ‌ترین مشکل فیلم شوهر ستاره در فیلمنامه و به‌طور خاص، دیالوگ‌ها نهفته است. بسیاری از دیالوگ‌ها خام‌دستانه نوشته شده‌اند و در مواقعی تصنعی و غیرطبیعی به نظر می‌رسند. وقتی شخصیت‌ها در قالب کلیشه‌های از پیش تعیین‌شده قرار دارند، دیالوگ‌ها هم بیشتر شبیه شعار یا توضیحات مستقیم می‌شوند تا جملاتی که به عمق شخصیت‌ها کمک کنند. فیلم در ایجاد مکالمات طبیعی که بتواند به احساسات شخصیت‌ها بُعد بدهد، چندان موفق عمل نکرده است.  

پایانی که تعادل ایجاد می‌کند

با وجود تمام تلخی‌هایی که در طول فیلم دیده می‌شود، پایان‌بندی تلاش دارد تا تعادلی میان سختی‌های گذشته و امید به آینده برقرار کند. برخلاف بسیاری از لحظات فیلم که احساسات سنگین و ناامیدکننده‌ای را منتقل می‌کنند، پایان فیلم به شکلی نوشته شده که بتواند کورسوی امیدی را به مخاطب ارائه دهد. این انتخاب شاید تا حدی قابل پیش‌بینی باشد، اما در هر حال مانع از آن می‌شود که فیلم صرفاً به اثری غم‌انگیز و تلخ تبدیل شود.