ادای احترام جف بریجز در Tron: Ares به نسخه اصلی
.jpg?w=1200&q=75)
در حالی‌که حضور جف بریجز در فیلم «ترون: آرس» (Tron: Ares) قرار نبود پیش از اکران فاش شود، افشای ناخواسته این خبر توسط خود بازیگر، دیزنی را ناچار کرد تا او را در تبلیغات رسمی فیلم بگنجاند. با این حال، راز اصلی نحوه بازگشت بریجز در نقش کوین فلین تا زمان نمایش فیلم پنهان مانده بود.
در «ترون: آرس»، شخصیت اصلی فیلم با نسخه واقعی کوین فلین روبه‌رو نمی‌شود، بلکه با کپی دیجیتالی او ملاقات می‌کند، نسخه‌ای که در دهه‌ی ۱۹۸۰ توسط خود فلین در یک شبکه آفلاین و مستقل طراحی شده بود. این شبکه، که هیچ ارتباطی با سیستم‌های اصلی ENCOM یا Dillinger Systems نداشت، به‌طور کامل با فناوری و طراحی بصری دهه ۸۰ ساخته شده بود؛ جهانی با گرافیک و موسیقی دیجیتال نوستالژیک که هواداران را به فضای فیلم نخست بازمی‌گرداند.
در این دنیای مجازی، عناصری آشنا از جمله (Bit) — همان واحد دودویی متحرک و سخنگو از فیلم نخست و (Light Cycle) کلاسیک نیز دیده می‌شوند. صحنه تعقیب و ملاقات فلین در این محیط، ادای احترامی گسترده به «ترون» اصلی محسوب می‌شود، بدون آن‌که هیچ‌کدام از وقایع «ترون: میراث» (Tron: Legacy) را نقض کند.
در روایت جدید، «آرس» به دنبال «کد جاودانگی» فلین می‌گردد، اما نسخه دیجیتالی فلین در پایان به او می‌گوید که این نام اشتباه بوده است، چرا که این کد در حقیقت «کد فناپذیری» است، ابزاری برای بازگرداندن مرگ و انسانیت به دنیای دیجیتال.
این دیدار نه‌تنها به لحاظ بصری یادآور فضای سایبری دهه‌ی ۸۰ است، بلکه از نظر مفهومی نیز به فلسفه اصلی مجموعه بازمی‌گردد: حضور جاودان روح و خلاقیت انسان در سیستم‌هایی که خود آفریده است. همان‌گونه که دکتر والتر گیبز در فیلم ۱۹۸۲ به اد دیلینجر گفت:
«می‌توانی افرادی مثل من و آلن را از سیستم حذف کنی، اما ما بخشی از آن هستیم؛ روح ما در هر برنامه‌ای که طراحی کرده‌ایم باقی مانده است.»
در «ترون: آرس»، روح کوین فلین همچنان در جهانی که ساخته بود حضور دارد و همین حضور است که به آرس امکان می‌دهد دنیای او را نجات دهد. از همین‌رو، در میان تمام ارجاعات و نکات پنهان فیلم، ادای احترام به «ترون» اصلی، صادقانه‌ترین و درخشان‌ترین لحظه آن به شمار می‌رود.