وقتی گاوها بیشتر می‌فهمند

اولین فیلم بلند سروش صحت، پر طمطراق شروع شد، برنده بهترین فیلم جشنواره بین المللی فجر، با پوسترها و تیزرهای متفاوتی که هرسینما رویی را وسوسه میکرد که به تماشایش بنشیند. از تجربه سالیان صحت و گروهش هم برمی‌آمد که در حوزه تبلیغاتی اثرش بهدرستی عمل کند، و بیش از همه اینها حضور مازیار یونسی -که در گروه کوارتت کاسته جزو بهترینهای موسیقی ایران است- به عنوانآهنگساز و رامین صدیقی-بنیانگذار نشر هرمس- به عنوان بازیگر، برای من وسوسه تماشای فیلم را بیشتر کرد.

فیلم با  نمای اکستریم لانگ جذابی از کوه‌های سبز و یک گروه موسیقی در حال اجرا شروع شد و درست پس از اغاز همه چیز رنگدیگری گرفت، شوخی‌های دم دستی و دیالوگهای ضربدری سریال‌های سروش صحت و به خصوص سریال اخیرش فوق لیسانسه ها تویذوق زد. گرچه سریال در حیطه رسانه عمومی جذاب هم بود و تفاوتش باعث برتری‌اش شد، اما مدیوم سینما و پرده عریض فرای این رفت وامدهای دیالوگی و تیکه‌های اینستاگرامی میخواهد. راه فرار سروش صحت هم جالب است. ترکیبی از اجرای زنده موسیقی‌هایش در کناربازیگر اصلی-علی مصفا- که البته اگر فیلم زن مبارز woman at war بندیکت ارلینگسون را دیده باشید، شکه که نمیشوید هیچ، ازقیاس  دو فیلم به سرخوردگی میرسید. اینجا قصد قیاس نیست ولی، استفاده کارگردان «جهان با من برقص» از حضور نوازندگان در حدآکساسوآر صحنه باقی میماند و هیچ کنش و واکنش بین انها و شخصیت اصلی شکل نمیگیرد. تغییر فضای فیلم هم از واقعیت به خیالآنقدر شدید و بدون درهم تنیدگیست که جز پاساژی میان روایت اصلی درام کار دیگری نمیکند.

شخصیت اصلی فیلم با بازی علی مصفا که به راحتی میتوانست مثل باقی بازیگر‌ها به تیپ تبدیل شود بسیار ظریف و دقیق نوشته شده وبه جرات تنها شخصیت واقعی و درست فیلمنامه است که البته به خوبی هم بازی می‌شود. بقیه نقش‌ها از هانیه توسلی تا پژمان جمشیدیو جوادعزتی و... تیپهایی از ادم‌های دورو برمان هستند که هیچ کجا تاثیرگذاری چندانی ندارند.

شلید تاثیرگذارترین نقش کل فیلم گاویست که فیلم با او شروع میشود و تلاقی ادمها و قصه‌هایشان در حضور اوست. بی شک بهترینسکانسهای فیلم درون طویله اتفاق میافتد، کمدی به جا، رفت و امدهای درست دیالوگی و میزانسن‌هایی که تمام فضا را با قدرت میسازد.

طویله‌ای که با شوخی‌ها و اتفاقات میان ادمها و حیوان گهگاه فیلم های امیر کاستاریکا را به خاطر می‌آورد. کلیت فیلم از طنزیکاستاریکایی پیروی می‌کند، طنزی که در عین خنداندن میتواند به گریه وادارت کند و شاید این تنها مزیت کل اثر به فیلم‌های هم قطارشاست.

«جهان با من برقص» میتوانست با کمی خلوت تر شدن از تیپها و تمرکز بیشتری به تاثیر موسیقی به اثری جذابتر تبدیل شود.

پانوشت: اسم فیلم که از نام شخصیت به مثابه کل جهان  می آید هم از نکات مثبت فیلم است.