مصائب یک رهبر

 مصائب ژاندارک فیلمی به کارگردانی و نویسندگی کارل تئودور درایر محصول سال 1928 است.
این فیلم براساس داستان و شخصیت واقعی ژان دارک (دوشیزه اورلئان) که رهبریه گروهی از فرانسویان را در نبردهای صد ساله بر عهده داشت ساخته شده است. فیلم روایتی است از دستگیری تا محاکمه و اعدام این قهرمان که بعدها از آن به عنوان قدیسه یاد شد.
درایر در آثارش سعی در روانکاوی روح انسان می‌کند هر چند موفق نمی‌شود. اما به هیچ وجه نیز اسیر سانتیمانتالیسمی که برخی ب او نسبت می‌دهند نمی‌شود و هیچ سواستفاده ای از تراژدی قصه‌اش نمی‌کند.‌ نکته جالب در مورد این فیلم این است که در ابتدا قرار بود فیلم بصورت ناطق ساخه شود اما ب دلیل وضعیت بد مالی استودیوهای فرانسه در آن زمان این رویای درایر به حقیقت مبدل نشد و حاصل آن چنین فیلم صامتی شد. مصائب ژاندارک اثری کلاسیک برآمده از حسی دینی است که برخلاف برخی از تحلیلگران که آن را دارای المان‌های اکسپرسیونیستی می‌دانند برایم قابل قبول نیست. اثر بشدت اگزجره ، تند و خشن است، که این زمختی حتی در دوربین نیز نمایان است. نماهای کلوزاپ و بیگ کلوزاپ و گاها اکستریم کلوز و اینسرت های بیجا و خارج از منطق بجر چند نمونه کلوز های بجا در شخصیت ژانت و پی او وی های دارای زوم منسوخ شده باجاهای جلوتر از حد معمول و غیر باورپذیردر کنار موسیقی ای که تنها در اندک مکانی بر روی اثر مچ و چفت میشود فضایی غیر قابل پذیر ببار می اورد؛ که سبب گیچی مخاطب در دریافت حس درست می‌گردد و کار را دچار انتی هارمونی می‌کند. بازی بازیگران بجز ژانت به شدت ابتدایی و تاتری و ماقبل تیپ هستند. چیزی که مانند الماس در این فیلم می‌درخشد بازی چشم های ژانت است که بی هیچ نیازی به برزبان اوردن دیالوگ، بازی چشم ها و میمیک صورت موجب برانگیختن حس در مخاطب می‌شود. حتی جالب تر اینکه ژانت در برخی از صحنه ها توانایی آن را دارد که با چشم هایش در آن واحد چندین حس متفاوت را بطور هم زمان به مخاطب انتقال دهد، بدون کمترین دیالوگی که واقعا تحسین بر انگیز است، این قدرت شگرف در بازیگری در معدود بازیگرانی در طول تاریخ ب چشم می‌اید.