سرخپوست قبل از هر چیز من رو یاد فیلمای کلاسیک هالیوود میندازه. یک فیلم به اندازه! همه چیز تو این فیلم همون قدریه که باید باشه. بازی بازیگرا غلو نشده بود و کم نیاورده بود، فیلم برداری محشر بود(هومن بهمنش یک شاهکار به جا گذاشته)، رنگ بندی و زمان بندی اتفاقات و... همه چیز، همه چیز، همه چیز به اندازه بود. افت و خیز فیلم به قدری بود که مخاطب رو خسته نکنه و تا آخر با علاقه دنبال خودش بکشه. موسیقی متن دقیقا با فیلم همراه بود نه عقبتر و نه جلوتر. فیلم برای ثانیه ثانیه اش قصه داشت و قطره ای آب بهش نبسته بودن. انگار وارد دنیای فیلم های فرار از زندان هالیوودی شده باشه اما با این تفاوت که عشق همه چیز رو کنترل می‌کرد.

نماهای زیبا و تاثیر گذار از طبیعت خارج زندان وکادرهای بسته و پر از رنگ از محیط های داخلی زندان، انگار یک نقاش رئالیست تک تک پلان ها رو نقاش کرده.

خلاصه که سرخپوست رو میشه جزو بهترین آثار سینمای ایران بعد از انقلاب قرار داد. هماهنگی کامل فرم و محتوا تو این سطح باعث میشه کار کارگردان واسه فیلم های بعدیش خیلی سخت بشه.

ای کاش فقط در ابتدای قصه محل اختفای احمد سرخپوست لو نمی رفت و مخاطب تا آخر داستان منتظر می موند.

این فیلم تمام ویژگی های یک اثر سینمایی رو داره، هیجان، عشق، زیبایی، ترس، لذت، ... .