معرفی بهترین فیلم های 2025 تا امروز؛ از فیلمی درباره ایرانیان تا قسمت تازه مقصد نهایی
سال 2025 با امیدهای فراوان برای بازگشت قدرتمند سینما پس از سال‌ها بحران‌های متوالی آغاز شد؛ بحران‌هایی که از پاندمی جهانی و اعتصابات متوالی گرفته تا تغییرات مدیریتی در هالیوود، صنعت فیلم را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرده‌اند. اما با رسیدن به یک‌چهارم اول سال، تصویر چندان روشن به نظر نمی‌رسد.
از پنج فیلم پرفروش سال تاکنون، یکی از آنها مستقیماً به پلتفرم‌های استریمینگ رفت، دیگری بیشتر در چین موفق بود و در آمریکا تقریباً دیده نشد، یکی فیلمی درباره مردی با سر سگ است، دیگری ادامه‌ای از یک فرنچایز معروف اما با تغییر رویکرد به سمت استریم و یکی دیگر نیز به عنوان یک شکست بزرگ در نظر گرفته شده است.
«آپریل»
با این حال، همچنان فیلم‌های برجسته و هنری وجود دارند که نشان می‌دهند سینما هنوز زنده و پرامید است. در میان آنها، فیلمی از کارگردان گرجی، دیا کولومبگاشویلی به نام «آپریل» که داستان یک پزشک زایمان در روستاهای کوهستانی را روایت می‌کند و با فضایی پرتنش و عمیق، زندگی و مرگ را به زیبایی در هم می‌آمیزد.
«آرماند»
همچنین «آرماند» ساخته کارگردان جوان سوئدی هالفدان اولمان توندل، که داستانی درباره تنش‌های والدین در یک نزاع مدرسه‌ای است و با بازی درخشان ریناته رینزوه، توجه بسیاری را جلب کرده است.
«کیف سیاه»
فیلم جاسوسی-درامی «بلک بگ» به کارگردانی استیون سودربرگ با بازی مایکل فاسبندر و کیت بلانشت، با تمرکز بر رابطه پیچیده یک زوج مامور سرویس مخفی، ترکیبی از هیجان و درام عاشقانه را به نمایش می‌گذارد.
«ایفوس»
در میان فیلم‌های ورزشی، «ایفوس» که داستان بازیکنان بیسبال میانسال است و با نگاه عمیق به گذر زمان و تغییر نسل‌ها ساخته شده، یکی دیگر از آثار قابل توجه سال است.
«مقصدنهایی: خطوط خونی»
در نهایت، سری «مقصدنهایی» نیز با قسمت جدید خود «خطوط خونی» بازگشته و با حفظ جذابیت‌های خاص این مجموعه، ترکیبی از ترس و طنز را برای مخاطبان فراهم کرده است.
«رصدگر» (کارگردان رایان جی. اسلون)
یک تریلر معمایی روانشناختی است که داستان زن تنها و مادری را روایت می‌کند که از بیماری اختلال در درک زمان رنج می‌برد. این فیلم با دقایق تنش‌زا و داستانی درهم‌تنیده، مخاطب را در دنیایی قرار می‌دهد که زمان به شکلی غیرقابل کنترل در حال گذر است و هر ثانیه می‌تواند به فاجعه‌ای بزرگ منتهی شود.
«سرقت بزرگ هملت» (کارگردانان سم کرین و پینی گریلز)
تجربه‌ای متفاوت و خلاقانه است که نمایشنامه کلاسیک شکسپیر را در دنیای بازی ویدیویی «گرند تترو آتو آنلاین» بازآفرینی می‌کند. این مستند کمیک و در عین حال تأمل‌برانگیز نشان می‌دهد که هنر و تئاتر، حتی در دوران قرنطینه و محدودیت‌ها، نمی‌توانند متوقف شوند.
«میکی 17» (بونگ جون هو)
«میکی 17»، یک ماجرای فضایی بزرگ‌مقیاس و شیرین است که نقدهای مثبتی را به خود جلب کرده و تلفیقی از طنز، ماجراجویی و نقد اجتماعی ارائه می‌دهد.
«حمت» (کارگردان آلن گویاردی)
یک نوآر کوئیر تاریک و در عین حال کمدی تلخ است که داستانی پرتنش و جنجالی درباره تمایلات انسانی و پیچیدگی‌های روابط را به تصویر می‌کشد.
«تبدیل شدن به یک بوقلمون» (کارگردان رونگانو نیونی)
یک درام اجتماعی قدرتمند است که زندگی زن جوانی در زامبیا را روایت می‌کند که تلاش می‌کند خانواده‌اش را در بحران نگه دارد، در حالی که گذشته‌ای تلخ و خاطراتی دشوار او را آزار می‌دهد.
«یکی از آن روزها» (کارگردان لارنس لامونت)
یک کمدی جذاب و تازه است که با بازی درخشان کیکی پالمر، یک روز پر ماجرا و پر از خنده را در لس‌آنجلس به تصویر می‌کشد و بازتابی از نیاز سینما به فیلم‌های شاد و مفرح در این روزهاست.
«پرده‌های کفن» (کارگردان: دیوید کراننبرگ)
فیلمی بسیار شخصی و سرد است که از سوگ از دست دادن همسر کارگردان الهام گرفته شده است. این اثر، بی‌رحم و بی‌تعارف، تصویری یخ‌زده و تا حدی حتی مانند جسدی در حال سخت شدن را به نمایش می‌گذارد و شاید اولین باری باشد که کراننبرگ چنین بی‌رحمانه به احساسات خود نزدیک شده است. «پرده‌های کفن» فیلمی است که تماشاگرش باید زمان بدهد تا با سردی ظاهری‌اش کنار بیاید و پیام‌های عمیق آن به آرامی در وجودش رسوخ کند.
«پیاده‌روها» (کارگردان: الکس راس پری)
به طور عجیب و خلاقانه‌ای به گروه موسیقی ایندی راک Pavement می‌پردازد. این پروژه چهاروجهی شامل مستند، فیلم بیوپیک ساختگی، موزیکال آفل برادوی و نمایشگاهی پر از یادگاری‌های کم‌اهمیت است که همه در خدمت ستایش از این گروه هستند. این فیلم نه تنها عاشقانه‌ای به موسیقی است بلکه اعتراض آرامی به کلیشه‌های بیوپیک‌های موسیقی نیز هست.
«گناهکاران» (کارگردان: رایان کوگلر)
یک فیلم خونین و پرانرژی درباره خون‌آشام‌هاست که همزمان یک درام تاریخی درباره موسیقی بلوز و مبارزه سیاه‌پوستان در جنوب آمریکا است. کوگلر این بار با ترکیب ژانرها و استفاده از عناصر فانتزی، داستانی جدید درباره امید، درد و هویت سیاه‌پوستان را روایت می‌کند.
«زبان جهانی» (کارگردان: متیو رانکین)
فیلمی است که در دنیایی موازی و در شهر وینیپگ کانادا جریان دارد، جایی که مردم به زبان فارسی صحبت می‌کنند و زمان انگار در دهه ۸۰ میلادی متوقف شده است. این اثر، که با الهام از سینمای متارئالیسم ایرانی ساخته شده، تلاش می‌کند مرزهای فرهنگی و سینمایی را در هم بشکند و ارزش جهانی زبان و هنر را به تصویر بکشد.
«بازدیدکننده»
«بازدیدکننده» داستان مردی سیاه‌پوست را روایت می‌کند که از دل دریا بیرون می‌آید و به یک خانواده سفیدپوست محافظه‌کار می‌پیوندد. او با قدرتی فراتر از تصور، هر عضو این خانواده را از نو تعریف می‌کند، در حالی که صحنه‌های جنسی بی‌پروا و بی‌پرده فیلم به مثابه سلاحی برای شکستن تابوهای اجتماعی عمل می‌کنند.
فیلم نه تنها به تحریک و بهت زدگی مخاطب می‌پردازد، بلکه دعوتی است به بازنگری در مفهوم خانواده، هویت جنسی، و تاریخ استعماری بریتانیا. «بازدیدکننده» به شکلی دردناک و در عین حال آزادانه، هر آنچه را که در زندگی روزمره سرکوب و ممنوع شده است، به چالش می‌کشد و مخاطب را به مواجهه‌ای بی‌پرده و بی‌رحم با واقعیت‌های پنهان جامعه دعوت می‌کند.
مترجم: نیلوفر ذوالفقاری