سی و شش مسافر خشمگین
طنابنده اینبار با ترکیب لانگ شات و کلوزآپ به جشنواره فیلم فجر آمده تا مهناز افشار و سعید آقاخانی و حسن پورشیرازی و مهران احمدی باردیگر بابازی های پخته و باور پذیر برای سیمرغ بجنگند.
چالش قَسَم بین فامیل برای ماجرایی که گویی کسی اطلاع دقیقی از آن ندارد. چالشی شبیه "دوازده مرد خشمگین" سیدنی لومت. گ با رگه هایی از سریال پایتخت سیروس مقدم. فیلمساز از همان ابتدای فیلم با دقت در جزییات و استفاده خوب از حضور برخی نابازیگران تلویحا اعلام میکند سعی در خلق اثری دقیق است.
فیلم شاید در ژانر جاده ای هم قرار بگیرد. مسافران یک اتوبوس زهوار در رفته هرچه در مسیر پیشتر میروند ، بیشتر از حال همدیگر و درونیات هم مطلع میشوند و در عین حال بیننده ها راهم باخود همراه میکنند.
داستانک ها هم کاملا در خدمت درون مایه ی فیلم است. همهمه و ابراز نظرات مختلف و حفظ اعتماد بنفس دربرابر آنها شاید پررنگ ترین پیام فیلم باشد. در کنار آن شاید اهمیت خانواده و پشت گرمی فامیل هم در نظر طنابنده بوده باشد. حسی که اغلب آدمهای مدرن امروز با دوستی های زوری و فامیل های دور از آن محرومند.
فیلمساز در دوسوم ابتدایی فیلم کم کم ذهن مخاطب را برای شوک آخر میپَزَد. خوب که ذهن مخاطب مغز پخت شد و در صندلی برای فکر به پایان ماجرا فرو رفت ، تیر خلاص را با انداختن اتوبوس در استخر و... شلیک میکند. پایان فیلم یا پایان مخاطب همراه میشود.