یک درام-کمدی کاملاً متعارف

ترجمه اختصاصی سلام سینما

می‌خواهیم در مورد چیزی که می‌تواند برای سینما به عنوان اولویت مطرح باشد صحبت کنیم، در «زنبورهای ملکه» به کارگردانی مایکل لمبک، او یک شهروند مسن را به تصویر می‌کشد و از تلفن همراه بدون هیچ مشکلی استفاده می‌کند. شهروند درجه یک مورد بحث هلن است که الن بورستین نقش آن را بازی می‌کند، زنی مستقل با مرکز سالمندان تماس می‌گیرد جاییکه او که به طور مداوم بروشورهایش را دیده بود. او با لحن تأکیدی به نماینده می‌گوید که از خانه‌اش به خانه سالمندان نقل مکان نمی‌کند، چراکه خانه برای او دلپذیر است اما خانه‌اش خالی است و احساس تنهایی می‌کند. 

مشکل این است که او مدام خودش را در بیرون از خانه حبس می‌کند. این عادت و انزوای هلن به عنوان یک زن بیوه، باعث نگرانی نوه او پیتر (متیو بارنز) و شاید نگرانی دخترش لورا (الیزابت میچل) شده است. هنگامی‌که در اثر آتش سوزی، آشپزخانه او نیاز به تعمیرات داشت، هلن مجبور شد به آن مرکز سالمندان برود و او مکرراً اصرار دارد که این کار موقتی خواهد بود. 

در اینجا او با «زنبورهای ملکه» در عنوان فیلم، یعنی سه نفر از زنان امپراطوری، به رهبری ژانت (جین کرتین)، سالی (لورتا دیوین) و مارگوت (آن مارگرت)، که اتاق کارت و کافه تریای آنجا را اداره می‌کنند، ملاقات می‌کند. وقتی سالی سعی می‌کند هلن را متقاعد کند که خودش را با این دارندگان قدرت هماهنگ کند، هلن اعتراض می‌کند که اینجا دبیرستان نیست. سالی پاسخ می‌دهد که اینجا از دبیرستان هم بدتر است؛ او می‌گوید در «دبیرستان فارغ التحصیل می‌شویم، ولی اینجا، ما می‌میریم».

همانطور که گفتگوی فیلم انجام می‌شود، نیازی به ایجاد یک مقایسه با فیلم «دختران متوسطه» نیست. «زنبورهای ملکه» یک درام کمدی کاملاً متعارف است که تا حد زیادی متاثر از موسیقی ساکارین ساخته والتر مورفی است. (بله، شماره «پنجم بتهوون»). گفته شده است که، این بازیگرانِ بی عیب و نقص، خود را هدر نمی‌دهد، این مورد همچنین شامل کریستوفر لوید و یک بازی قابل توجه جیمز کان به عنوان شخصی که به هلن علاقه‌مند است، نمایش داده شد. هر یک از این‌ها چیزی بیش از کاریزما را برای نقش‌های خود به ارمغان می‌آورند، و هنگامی‌که فیلمنامه برخی از موارد را نشان می‌دهد (که البته مسلماً چنین نیست)، بازیگران دقیقاً به آن تکیه می‌کنند. 

منبع: نیویورک تایمز

مترجم: وحید فیض خواه