فیلم دوم نیما جاویدی پس از ملبورن در یک کلام سینمای واقعی است. در اینجا لوکیشن فیلم که یک زندان است بدل به یک شخصیت می شود و این نکته ایست که برای سینمای ایران اتفاق نادری محسوب میشود خصوصا اینکه کاملا دارای منطق روایی است. لوکیشن فیلم و طراحی صحنه و دکور به غایت زیباست. هنر کارگردان این است که ادا اطفار در نمی اورد و به چیزی خارج سینما متوسل نمیشود. این فیلم پیشرفت محسوس نیما جاویدی پس از ملبورن است...

  یکی از نکات مهم، زاویه دوربین است که قرارگیری درست آن باعث سمپاتی با سرگرد جاهد در نقش نوید محمدزاده می شود. در حالی که در ملبورن دوربین سر در گم به نظر می رسید. این فیلمبرداری متناسب و هنر هومن بهمنش است که بنظر بهترین فیلمبرداری کارنامه بهمنش است. فیلم احتمالا ارجاع هایی به فیلم تحسین برانگیز مسیر سبز دارابونت 1999 نیز هست.تناقض های زیبای بازی نویدمحمد زاده و احتمالا تردیدهای او که ظاهرا یک سرگرد غلیظ القلب است اما باطنا مهربان بنظر رسیده و درگیر عشقی می شود نسبتا در فیلم کارکد موثری داشته و کاملا به شخصیت تبدیل می شود. میزانسن و دکوپاژ فیلم درست است و هر لحظه بیننده را با خود همراه می کند. باید جرات کرد و این گونه گفت که از نظر فیلمنامه و تصویر سازی و میزانسن و منطق روایی جزء آثار کم نظیر نه تنها امسال؛ بلکه چند سال اخیر سینمای ایران محسوب می شود. البته می توان در جزئیات اشکالاتی را به فیلم مترتّب کرد؛ بعنوان مثال پریناز ایزدیار کامل نمی تواند درام معمایی گونه فیلم را به تعادل بکشاند و چن نکته ریز دیگر که می توان به صورت بسیط در اکران عمومی بدان اشاره کرد. نکته مهم و درخشان علاوه بر کارگردانی و فیلمبرداری بازی نوید محمدزاده است که کاملا کنترل شده و متناسب است؛ همچنین موسیقی رامین کوشا کاملا به تصویرسازی وفضاسازی فیلم کمک شایانی کرده است. پایان بندی فیلم هم در راستای همزاد پنداری بیننده و سیردرام است که اتفاقا می تواند غافلیگرکننده نیز محسوب شود. بنابراین فارغ از نقاط ضعف کم در جزییات، سرخ پوست فیلمی است که لذت دیدن چند باره آن بیننده را مسحور خود می کند و به یاد ماندنی است.  برای نقد کامل و تحلیلی این وقت بیش تری نیاز است که فعلا می توان از ان صرفنظر کرد. تبریک به دست اندرکاران این فیلم... این نشان می دهد نسلی از فیلمسازان ما در حال رشدند که سینما و مایتعلق انرا بخوبی می شناسند.