تنگه ابوقریب جدیدترین ساخته بهرام توکلی، کارگردان آثار قابل توجهی چون پرسه در مه، پابرهنه در بهشت و اینجا بدون من است. فیلمی سراسر احساس و هیجان. اگر بدنبال تماشای فیلمی نفس گیر، جذاب و البته تلخ از تاریخ نه چندان دور این سرزمین هستید، قطعا و حتما تنگه ابوقریب بهترین گزینه برای شماست. فیلم به ماجرای گردان عمار در یکی از حساس ترین و مهم ترین مقاطع تاریخ عملیات های دفاع مقدس می پردازد. عملیاتی که به همت و مقاومت شیرمردان ایرانی توانست سرنوشت جنگ را رقم بزند و بفاصله اندکی پس از عملیات، منجر به تصویب قطعنامه 598 شد.

فیلمنامه این اثر بسیار درخشان است. خورده پیرنگ های متعدد در داستان، طراحی عمیق بافت شخصیتی پرسوناژهای فیلم و شیوه نزدیک به واقعیت روایت از ویژگی های مثبت آن به نظر می رسد. آنقدر جزئیات در بطن داستان خوب طراحی شده و جا افتاده که حتما به عنوان مخاطب دوست نخواهید داشت لحظه ای را از دست بدهید.

بازی های فیلم هم درست و بجا بنظر می رسد. بازی درخشان جواد عزتی و امیرجدیدی بسیار کمک کرده تا شخصیت های فیلم آنچنان که باید خلق شوند و مخاطب ارتباط نزدیکی را با آنها برقرار کند. قطعا حمیدرضا آذرنگ متفاوتی را خواهید دید و صدالبته که با دیدن فیلم به آینده درخشان بازیگر نوجوان این روزهای سینما یعنی مهدی قربانی(بازیگر فیلمهای بیست و یک روز بعد و ابد و یک روز) امیدوار خواهید شد.

اما از همه اینها که بگذریم، فیلم به لحاظ ویژگی های ساخت، یک سر و گردن از سینمای دفاع مقدسی که تا بحال می شناختیم بالاتر بود. کارگردانی عالی توکلی، طراحی میزانسن های سخت و پیچیده، پلان های دیوانه کننده از جنگ، انفجار و صحنه های خشن و دردناکی که تصور هر مخاطبی را نسبت به جنگ عوض می کند و چند پله درک و حس همذات پنداری ما را بالا می برد. واقعا باید لب به تحسین کارگردانی گشود که اینچنین قدرت ریسک پذیری دارد و عمده سکانس های فیلمش را -آن هم سکانس های عظیم جنگی- به شیوه سکانس پلان (بدون تقطیع) فیلمبرداری می کند و محصولی شگفت آور خلق می کند.

 مطمئن هستم که پس از تماشای فیلم، همانند من احساسی بین ذوق زدگی و تاثر خواهید داشت. ذوق از تماشای یک فیلم عالی و تاثر از تماشای رنج هایی که روزگاری بزرگ مردان میهن متحمل شدند.