سبک فیلمسازی و بهترین فیلم های دیوید او راسل | کارگردان نماهای نزدیک

اختصاصی سلام سینما - الهام کوهی: دیوید او. راسل 67 ساله شد؛ فیلمسازی که در بازه‌ی زمانی 2010 تا 2013 چند فیلم ماندگار ساخت و نامش در لیست بهترین کارگردانان جهان جای گرفت. فیلم‌های سینمایی «مشت‌زن»، «دفترچه امیدبخش» و «حقه‌بازی امریکایی» سه فیلم از ماندگارترین آثار اوست که هر سه فیلم نامزد اسکار بهترین کارگردانی شدند. 

The Fighter/ مشت زن (2010)

فیلم «مشت‌زن» در ژانر زندگی‌نامه‌ای سرگذشت میکی وارد مشت زن آمریکایی و برادر بوکسورش دیکی است که مربی میکی است اما خود به کراک معتاد شده و سرنوشت میکی را هم متحول می‌کند. بزرگ‌ترین امتیاز فیلم «مشت‌زن» بازی‌های بسیار درخشان بازیگران آن است که توانست اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و زن را به دست آورد. راسل در فیلم‌های بعدی خود نیز ثابت کرد این توانایی اوست که می‌تواند از بازیگرانش بازی‌های خوبی بگیرد. همچنین «مشت‌زن» توانست در چهار رشته بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه و بهترین تدوین نیز نامزد اسکار شود و دوره طلایی درخشش راسل از این فیلم شروع شد.

Silver Linings Playbook/ دفترچه امیدبخش (2012)

راسل «دفترچه امیدبخش» را دو سال بعد از «مشت‌زن» منتشر کرد. او در این فیلم داستان مردی به نام پاتریزیو را که مبتلا به بیماری روانی دو قطبی است و در آسایشگاه روانی بستری است روایت می‌کند. داستان فیلم از جایی شروع می‌شود که مادر پت او را به خانه برمی‌گرداند و او تصمیم می‌گیرد سبک زندگی‌اش را عوض کند و باید به اطرافیانش ثابت کند تغییر کرده و آدم قبلی نیست. «دفترچه امیدبخش» هم مانند «مشت‌زن» برای راسل فیلمی پر ثمر بود و راسل با این فیلم در اسکار 2012 در هفت بخش نامزد شد و جنیفر لارنس هم با بازی در نقش تیفانی توانست جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را به دست آورد.

American Hustle/ حقه‌بازی امریکایی (2013)

این فیلم را می‌توان بهترین فیلم کارنامه دیوید او راسل دانست که توانست در جوایز اسکار نامزد ده بخش شود و جنیفر لارنس بار دیگر با بازی در نقش همسر ایروینگ روزنفیلد این بار نامزد بهترین بازیگر نقس مکمل زن شد. 
راسل بعد از «حقه‌بازی امریکایی» سه فیلم «عشق تصادفی»، «جوی» و «آمستردام» را هم ساخت اما نتوانست موفقیت گذشته خود را تکرار کند.

ویژگی‌های اصلی سینمای دیوید اُ. راسل

درون‌مایه اکثر فیلم‌های او مشکلات روانی و حرص و طمع است و به عنوان کارگردانی که تاکید بر نماهای نزدیک دارد مشهور است.