ترس و نوستالژی

 اختصاصی سلام سینما- داستان این فیلم که در سال  1968 اتفاق می افتد، اقتباسی از مجموعه داستان های کوتاه آلوین شوارتز است که در آن اشباح انسان ها را شکار می کنند. 

ناتالی گانزورن در «داستان های ترسناکی برای گفتن در تاریکی» با مهاجمان غیر منتظره ای سر و کار دارد. 

اگر قرار بود که مجموعه کتاب های ترسناک کودکان از آلوین شوارتز فشرده شده و به فرم یک داستان آنتولوژی در بیاید، «داستان های ترسناک برای گفتن در تاریکی» قطعا یکی از موارد قابل قبول بود که در آن از بهترین سکانس های فیلم های «زودیاک»، «درخشش»، راهروهای خونین دیوید لینچ و «شبی با مردگان زنده» استفاده شده است. 

گیرمو دل تورو تهیه کننده این نوستالژی است. مانند فیلم «شکل آب» که کارگردانی کرد( در این جا آندره اوردال کارگردانی «داستان های ترسناک برای گفتن» را برعهده دارد )، داستان های ترسناک با تفسیر عمومی همراه است. فیلم در سال 1968 یک دهه قبل از اینکه اولین کتاب منتشر شود روایت می شود، اشباح انسان ها را شکار می کنند و انتخابات ریاست جمهوری نیکسون همزمان با ورود ارواح خبیث شده است. 

داستان های شوارتز به وسیله دستگاه ساده ای به یک روایت منسجم تبدیل شده است( این داستان ها مانند گره های به هم تنیده ای هستند که در این جا نشان داده نمی شود ). شخصیت های اصلی- استلا( با بازی زویی کولتی )در نقش یک نویسنده مشتاق، دوستان صمیمی اش( گابریل راش و آستین زاجور )و تازه وارد شهر( مایکل گارزا )- کتابی را از یک خانه تسخیر شده می دزدند. زمانی این کتاب قطور به فردی که به وسیله خانواده اش زندانی شده بود تعلق داشت. 

اووردال به تصویرسازی های اصلی استفن گرامل احترام می گذارد، این را می توان در نمای مترسکی عجیب و غریب و زنی با صورتی ساختگی دید. اووردال توجه کمتری به قاعده تفنگ چخوف دارد( چخوف می گوید: هرآنچه نامربوط به داستان است بزدایید. اگر در فصل اول گفته‌اید تفنگی بر دیوار آویخته است، در فصل دوم یا سوم تفنگ قطعاً باید شلیک کرده باشد. اگر بنا نبوده شلیک کند پس بر دیوار هم آویخته نبوده ): اگر عنکبوتی در گونه یک دختر تخم گذاشته است و آن دختر در مدرسه تهیه فیلم است، لازم است که در طی فیلمبرداری این تخم ها سر باز کنند. 

منبع: نیویورک تایمز

مترجم: مهتاب عیوضی