جایی برای پیرمردها!

برخاسته از سالهای دور، صدای مردی با ابروهای پر پشت،مردی با خال گوشتی معروفش،مردی با عصبانیت همیشگی و مردی با افسارگسیختگی های دوست داشتنی اش؛آری صدایی می آید از رفقای خوب و از کازینو. اما این بار مثلث طلایی اسکورسزی-دنیرو-پشی یک ضلع دیگر را پذیرفت و با پاچینو رنگ و لعابی تازه گرفت.
در روایت دیگر خبری از جوانهای(!) پرشور دهه ۹۰ خبری نیست؛از دیوانه بازی های دوست داشتنی جو پشی خبری نیست؛ از اکشن های پر تب و تاب و کشتن های شوک آور خبری نیست...اما اسکورسزی خبری تازه به مخاطب می دهد، خبری از جنس پختگی و از جنس سیاست. در ایرلندی بیش از دو فیلم دهه نودش سیاست دخالت داده می شود و همین باعث یک نوع سنگینی و پختگی در روایت است. روایتی که سراسر جذابیت را در دل تاریخ معاصر امریکا بهمراه دارد.
در بازیگرها پشی تقلیل یافته تر از قبل هیجان دارد و دنیرو همان همیشگی اش را به بهترین شکل ممکن نمایش می دهد ولی پاچینو از همه شان صعودی تر است و پس از مدتها دوباره به همان پاچینوی دهه ۷۰و۸۰و۹۰ تبدیل شده و خب این شاهکاری است که روایت و اسکورسزی به آن رسیدند.
از فیلمنامه و شیوه روایت و این مسائل نمیشود به راحتی سخن گفت چرا که دنیا و شیوه روایتی که اسکورسزی در ایرلندی و دو فیلم دهه نودش(رفقای خوب و کازینو) از آن بهره میبرد بسیار جذاب است و شاید در قالب کلمات نشود حق مطلب را ادا کرد.
و اما دوربین...نقطه عطف ایرلندی دوربینش است. دوربینی که لانگ تیک(برداشت بلند)های چشم نوازی دارد و مخصوصا در سکانس های سخنرانی پاچینو بعنوان رییس اتحادیه به بهترین شکل ممکن قاب ها را انتخاب و مخاطب را کاملا با جو آن سخرانی ها همراه میسازد.
این فیلم شاید برای دوستداران اسکورسزی و سه بازیگرش غم انگیزترین فیلمشان باشد چرا که شاید هیچگاه دیگر چنین ترکیبی شکل نگیرد!