فیلم دینامیت ، اثر مسعود اطیابی در مقام کارگردان در ژانر پر فروش کمدی در حال اکران است. هادی و محمدحسین با بازی پژمان جمشیدی واحمد مهرانفر ، دوطلبه جوان و دائیه دار دین به دنبال خانه ای برای سکونت خود اند تا اینکه به پست صاحب خانه ای میخورند که از قضا به دنبال ارشاد ساکنین مثلا بی بندوبار ساختمانش است! همسایگی دو طلبه با دو دختر جوان و یک ساقی مواد مخدر، کمدی های دور از ذهنی نمیسازد! 

اگردرنظربگیریم که به چه قیمتی قراراست یک فیلم مارا بخنداند، شاهد همان صحنه های هجوآمیز وتکراری دیگر آثار همین کارگردان هستیم که گاها به ابتذال هم متمایل می شوند. فیلم اهداف معین و واضحی ندارد به جز چینش داستانی که درقالب مجموعه ای از حوادث اپیزودیک جدا ازهم گسترش می یابد. 

ما در این کار عنصر دراماتیک خاصی مشاهده نمیکنیم که نقطه جذبی برای لحظه شماری دیدن ادامه داستان باشد، به طوری که بالفرض به هر دلیلی در اواسط  فیلم از ادامه دادنش منصرف شویم، غیر از موقعیت های خنده دارِ لحظه ای داستان، مورد خاصی را از دست نمیدهیم. 

و اما برگ برنده مسعود اطیابی در دینامیت، به نوعی دیدگاه پوپولیستی موجود است! پوپولیسم یا عوام گرایی به دیدگاهی گفته میشود که در آن سعی شود از توده و عوام مردم تمجید کنند و به گونه ای عوام را در مقابل خواص قرار دهند، عینا چیزی که در دینامیت میتوان دید، جوانان پرشور و اهل دل در مقابل دوطلبه دین مدار و مرشد! همین تقابل فکری بین دو گروه ، محرک اصلی استقبال فیلم توسط مردم خسته از شرایط نامعمول امروزِ کشور است.

موسیقی متن فانتزی وشاد با سیر اتفاقات فیلم همخوانی خوبی دارد و به ارتباط بیننده با فیلم یاری میکند. ظاهرا فیلمساز در کنارموقعیت های کمیک، قصد انتقاد از وضع سیاسی اجتماعی حال کشور را داشته اما به دلیل شعار زدگی های تکراری در دیالوگ ها، متاسفانه آنچنان در این امر هم موفق نبوده است. پایان فیلم هم به ممکن ترین شکل، قابل پیش بینی است و کلیشه وارترین پایان بندی را همچون اکثر آثار کمدی ایران در آن شاهد هستیم.

در کل به دینامیت، بیش تر از یک اثر خنده دار و صرفا سرگرم کننده برای تماشاگران ، پس از مدت ها دوری از سینما نمیتوان نگریست! و مطمئنا لحظات شاد و مفرحی را برای شما و خانواده تان فراهم خواهد کرد. 

نویسنده: بامداد اعلا