مردی که هیچ‎چیزی نمی‎خواهد

قصر شیرین روایتِ یک روز از زندگیِ مردی‎ست که هیچ‎چیزی نمی‎خواهد. نه بچه، نه زن و نه زندگی. مردی که زبانِ پر نیش و کنایه و تحقیرکننده‎ای دارد؛ مخصوصا هنگام جر و بحث با زنِ دوم‎اش. از همه جا رانده و مانده در جاده‎ با دو فرزند که نجات‎دهنده فیلم و شخصیت اصلی آن هستند. علی‎ای که خودِ جلال است؛ سرد، مغرور اما عاقل. بچه‎ای که گاهی برای پدرش پدری می‎کند و سارایی که انگار شیرینِ دیده نشده فیلم است. روابط عمومی خوبی دارد و در دنیای خود به سوی قصر پدرش می‎رود. قصرشیرین بازگشت دوباره‎ای برای میرکریمی به سینمایی‎ست که از او انتظار می‎رود.

با اینکه فیلم دیر شروع می‎شود و اطلاعات لازم از قصه‎ را با سردرگمی به مخاطب می‎دهد و پایانِ نه چندان مناسبی دارد اما در این بین با دیالوگ‎ها و خلق موقعیت‎هایی تلخ ولی دل‎نشین و هم‎چنین حامد بهدادی یک صحنه‎ام لبخند نمی‎زند و خشونت پنهان جلال را به خوبی کنترل می‎کند، می‎تواند بیننده را همراهِ خود تا انتها نگه دارد.