محمدحسین مهدویان که ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز را ساخته است، در جدیدترین اثر خود به سراغ موضوعی اجتماعی و بسیار متفاوت نسبت به دو کار قبلی خود رفته است. موضوع فیلم قاچاق زنان به کشورهای عربی است. موضوعی حساسیت برانگیز، که پرداختن به آن جسارت می خواهد.محمدحسین مهدویان که ایستاده در غبار و ماجرای نیمروز را ساخته است، در جدیدترین اثر خود به سراغ موضوعی اجتماعی و بسیار متفاوت نسبت به دو کار قبلی خود رفته است. موضوع فیلم قاچاق زنان به کشورهای عربی است. موضوعی حساسیت برانگیز، که پرداختن به آن جسارت می خواهد.

فیلمنامه لاتاری متوسط است.

نقطه ی عطف فیلمنامه این است که از انسجام خوبی برخوردار است، از پرده نخستین تا پرده پایانی این انسجام را حفظ می کند و فیلم از ریتم نمی افتد؛ از لحاظ انسجام و ریتم مناسب در فیلمنامه، مهدویان نسبت به دو اثر قبلی خویش پیشرفت داشته است.

در پرده نخستین فیلم شاهد یک رابطه ی عاشقانه بین امیرعلی و نوشین هستیم؛ رابطه ای که همانند کاراکتر نوشین آن طور که باید پردازش نمی شود و می توان گفت که یکی از اساسی ترین ایرادات فیلمنامه شخصیت پردازی ضعیف و ناقص نوشین است چراکه تمام داستان فیلم پیرامون نوشین، شخصیت او و مشکلی که در طی فیلم برایش ایجاد می شود شکل گرفته است.

فیلمنامه در برخی سکانس ها کلیشه ای عمل کرده است و مخاطب سکانس هایی را می یابد که وقوع آنها را از قبل پیش بینی کرده است. همچنین فیلمنامه در بسیاری از سکانس هایش، شعار های نویسنده را فریاد می زند. فیلمنامه بیش از حد شعاری است و به مذاق بسیاری از مخاطبان فیلم خوش نمی آید.

سکانس های مربوط به دوبی و پرده پایانی فیلمنامه چه در نگارش و چه در ساخت ضعیف هستند.

پرده پایانی بسیار غیر حقیقی، تصنعی و سطحی است؛ به خصوص که کاراکتر مرتضی نیز در این پرده حضوری فعال و البته غیر منطقی دارد، همچنین اقدام کاراکتر موسی بسیار غیرمنطقی و تا حدودی تخیلی به نظر می رسد؛ البته این پایان بندی باب طبع مخاطبان عام است اما برای مخاطبان حرفه ای تر و همچنین منتقدین آنچنان قابل پذیرش نیست.

کارگردانی مهدویان در لاتاری درخشان است چراکه ایفای نقش همه ی بازیگران عالی است و سرآمد این بازی های عالی ایفای نقش ساعد سهیلی در نقش امیرعلی و هادی حجازی فر در نقش موسی است که نتیجه ی اولاً انتخاب درست و بجای بازیگران، ثانیاً فیلمنامه ای با قابلیت درخشش بازیگر و کارگردانی قوی مهدویان و ثالثاً توانایی های شخصی بازیگران است. ساعد سهیلی و هادی حجازی فر برای بازی و مهدویان برای کارگردانی می توانند از شانس های سیمرغ باشند.

یکی دیگر از ایرادات فیلم لرزش بیش از حد و تحرک نامناسب و بیجای دوربین در برخی از سکانس هاست تا جایی که مخاطب را کلافه می کند؛ البته لرزش دوربین، تکنیک مناسبی برای القای صحنه های دعوا، انتقال استرس و حسِ بجای فیلم به مخاطب است اما در استفاده از این تکنیک دقت لازم صورت نگرفته بود.

طراحی صحنه و لباس و چهره پردازی نیز قابل قبول است که در باورپذیرتر شدن داستان فیلمنامه و حقیقی تر نشان دادن فضای فیلم کمک کرده است.

در پایان، لاتاری اثری متوسط است و پایین تر از دو اثر قبلی مهدویان قرار می گیرد. به نظر می رسد که مهدویان، به گفته ی خودش، فیلمی باب طبع مخاطبین عام ساخته تا حین تماشای فیلمش "کف" بزنند و برای شعارهای فیلمش "سوت" بزنند. لاتاری سعی در تحریک حس میهن پرستی بینندگانش را دارد که به اعتقاد من با تصاویری که در پایان فیلم از شبکه عربی پخش می شود، لاتاری در این امر شکست خورده است.

لاتاری از لحاظ محتوی و داستان من را به یاد فیلم دوست داشتی قیصر انداخت و به همین خاطر من از تماشای لاتاری خشنودم.