نقد و بررسی فیلم خدای جنگ به کارگردانی حسین دارابی

فیلم خدای جنگ به کارگردانی حسین دارابی، به یکی از بخش‌های کمتر روایت‌شده جنگ ایران و عراق می‌پردازد؛ زمانی که نیروهای نظامی لیبی به درخواست ایران وارد خاک کشور شده بودند تا عملیات موشکی علیه عراق را انجام دهند. 

در این میان، ابراهیم و چند متخصص دیگر که قبلا برای آموزش به سوریه اعزام شده‌اند، با کارشکنی نیروهای لیبی، مأموریت پرتاب موشک‌ها را به عهده می‌گیرند. 

ساختاری آشنا اما موفق

فیلم‌نامه خدای جنگ تلاش می‌کند از الگوی فیلم‌های هالیوودی پیروی کند؛ الگویی که در آن، قهرمان با چالش‌های متعدد مواجه شده، در برخی لحظات به ناامیدی می‌رسد، اما انگیزه‌هایی او را به مسیر بازمی‌گردانند. این ساختار در فیلم به‌درستی اجرا شده و باعث می‌شود مخاطب با مسیر قهرمان همراه شود. تمرکز روی شخصیت اصلی، برگ برنده فیلم است. برخلاف بسیاری از آثار جنگی ایرانی که میان چندین شخصیت پراکنده می‌شوند، اینجا زاویه دید تغییر نمی‌کند و همین موضوع، امکان شکل‌گیری یک قهرمان را فراهم می‌کند.

تعلیق و انگیزه‌های شخصی، نقاط قوت فیلم

یکی از ویژگی‌های مثبت خدای جنگ، ایجاد انگیزه‌های شخصی در دل داستان است. این انگیزه‌ها باورپذیر هستند و به قهرمان ابعاد انسانی می‌بخشند. علاوه بر این، فیلم موفق می‌شود در طول روایت خود حس تعلیق را حفظ کند و لحظاتی پرتنش خلق کند. تماشاگر همواره درگیر این پرسش است که آیا عملیات با موفقیت انجام خواهد شد یا نه؟ با این حال، یکی از مشکلات فیلم‌نامه این است که اهمیت زمانی عملیات را برای مخاطب مشخص نمی‌کند. ضرورت انجام این مأموریت در یک بازه زمانی مشخص، آن‌طور که باید پررنگ نمی‌شود و این مسئله، از شدت تعلیق فیلم می‌کاهد.

پرداختی واقع‌گرایانه به شخصیت فرمانده

یکی از مهم‌ترین نکات مثبت فیلم این است که برخلاف بسیاری از آثار جنگی ایرانی، از ساختن یک فرمانده نظامی آسمانی و دست‌نیافتنی اجتناب می‌کند. این تصمیم باعث می‌شود شخصیت‌پردازی فیلم، واقعی‌تر و ملموس‌تر به نظر برسد و مخاطب بتواند با آن ارتباط بگیرد. همچنین، فیلم موفق می‌شود برشی تازه از جنگ را روایت کند؛ بخشی که تاکنون کمتر در سینمای ایران به آن پرداخته شده است.

بازی‌های یکدست و اجرای موفق ساعد سهیلی

از نظر بازیگری، خدای جنگ عملکرد یکدستی دارد. بازیگران، اجرایی کنترل‌شده و باورپذیر ارائه می‌دهند و ساعد سهیلی، که نقش اصلی فیلم را ایفا می‌کند، توانسته شخصیت درون‌گرای خود را به‌خوبی به تصویر بکشد. او بدون اغراق و کلیشه، قهرمانی را به نمایش می‌گذارد که در عین مهارت، انسانی آسیب‌پذیر و واقعی است.
فیلمی که در قواعد ژانر حرکت می‌کند

خدای جنگ به دلیل حرکت در چارچوب‌های درست ژانری، اثری موفق محسوب می‌شود. فیلم از ساختاری کلاسیک پیروی می‌کند، شخصیت‌پردازی قابل‌قبولی دارد و با روایت یک بخش کمتر دیده‌شده از جنگ ایران و عراق، تازگی خود را حفظ می‌کند. با وجود برخی ضعف‌های جزئی در فیلمنامه، فیلم در کل اثری استاندارد و خوش‌ساخت در سینمای جنگی ایران به شمار می‌آید.