فیلمی پر از شوخی ها و شخصیت های بی خاصیت

ترجمه اختصاصی سلام سینما

ابتدا به نظر می رسد که این فیلم در حمایت از مردان ساخته شده باشد اما این گونه نیست. فیلم «آنچه مردان می خواهند» سعی در غیب گویی دارد و با جملاتی مثل " حرف های رختکنی " ، " وقتی آنها رفتند پایین ، ما می رویم بالا " و " من با او هستم " یا وقتی که «تاراجی پی.هنسون» با صدای بلند اعلام می کند " چه چیزی در سر آن مرد می گذرد " ، یک کمدی رمانتیک احمقانه را به مخاطبانش تقدیم می کند. باید از تاراجی تشکر کنیم که کل داستان فیلم را در یک جمله برایمان خلاصه کرده است.

هنسون نقش یک وکیل ورزشی قدرتمند در آتلانتا بنام «آلی» را بازی می کند. با وجود اینکه آمار او خیره کننده بوده و بالاتر از تمام آدم های عجیب و غریب دیگر در آن اداره است ، ارتقاء شغلی به او تعلق نمی گیرد. او با عصبانیت به دفتر رئیس خود می رود و دلیل این مسئله را جویا می شود. رئیسش به او می گوید که اگر بخواهم با شما صادق باشم ، در کار کردن کنار مردها خوب نیستی به همین دلیل ما تصمیم گرفتیم که در پست فعلی ات ، کارت را ادامه دهی. این جملات در سال 2019 مانند یک کابوس است اما فیلم همچنان به همین رویه ادامه می دهد.

بعد از یک شب خوشگذرانی با یک متصدی بار ، آلی یکی از مشتریانش را از دست می دهد. حالا که او به شدت عاجز و درمانده شده ، به سراغ یک رمال(با نقش آفرینی خواننده ی معروف اریکا بادو) می رود و از او می خواهد که نحوه ی خواندن ذهن مردان را به او آموزش دهد. آن رمال هم مقداری چای جادویی می دهد و عصر همان روز آلی در یک کلوب شبانه درمی یابد که می تواند افکار همه ی مردان را بخواند. در ابتدا این اتفاق زندگی او را بهتر می کند ، سپس زندگی اش را پیچیده می کند و در نهایت آن را تبدیل به یک سطل آشغال می کند. 

«آنچه مردان می خواهند» یک اقتباس از فیلم «آنچه زنان می خواهند» است. فیلمی که مربوط به گذشته هاست و در دورانی ساخته شد که همه عاشق مل گیبسون بودند. اما اینجا جنسیت فرق کرده و مانند فیلم های «شکارچیان روح» و «هشت یار اوشن» مردان از زنان پیروی می کنند. این مسئله را این گونه می توان توجیه کرد که : " تجربه ی یک زن در محل کار یا در روابطش ، با یک مرد تفاوت زیادی دارد اما هنگام جنگیدن با ارواح یا دزدیدن جواهرات این گونه نیست.

برخلاف دو فیلم دیگر از آنها نام بردیم ، «آنچه مردان می خواهند» به سختی به یاد مخاطبان خواهند ماند. اگر غرغر های ناشی از مقایسه این فیلم را با فیلم های دیگر کنار بگذاریم ، کارگردان این اثر یعنی «آدام شنکمن» ، فرصت زیادی برای ارائه ی یک فیلم خلاقانه داشت و حتی می توانست نوآوری هایی نیز انجام دهد. اما بجای یک فیلم هوشمندانه ، با باد هوا روبرو هستیم. این فیلم پر است از شوخی های جسمی و جنسی و کاراکترهای بی خاصیتی مثل یک معاون همجنس گرا ، رئیسی که می بایست اخراج شود. و نقش آفرینی هنسون نیز بسیار مغرورانه است که می تواند برای تبلیغات ردبول نیز استفاده شود.

منبع : نیویورک پست

مترجم : وحید فیض خواه