در ابتدا باید گفت که سریال "گلشیفته" متفاوت ترین سریال طنزی است که در چندسال اخیر ساخته شده . گلشیفته می‌خواهد متفاوت و جذاب باشد و برای هر سن و سالی مناسب باشد . در نگاه اول برای هر کسی میتواند جالب و جذاب باشد که این تعداد بازیگر خوب و ثابت شده در کنارهم جمع شده باشند و در سریالی به کارگردانی یک فرد موفق ایفای نقش کنند ، حضور شعیبی ، کارگردان نامدار و محبوب سینما به عنوان کارگردان این سریال ، بازیگران پرشمار ، با استعداد ، محبوب و خوب آن مانند مهدی هاشمی ، مهناز افشار ، هومن سیدی ، شیلا خداداد ، نازنین بیاتی ، سیامک انصاری ، بهاره کیان افشار ، امیر مهدی ژوله و ... همگی به جرئت برای هرسینما دوستی می‌تواند جذاب باشد ، اما ای کاش در نهایت کیفیت این اثر مانند نام بازیگران پرشمار و محبوب آن عالی و بی‌نقص می‌بود .

گلشیفته نتواسته سریال قوی ای باشد . هیچ داستان کلی ای در سریال وجود ندارد که تمام کارکترهای سریال را درگیر آن مسائل کند ، مشکلات پیش روی کارکترها اکثرا ساده و پیش پا افتاده است که به راحتی می‌توان از آنها گذشت و یا آن ها را حل کرد . البته تلاش کارگردان و بازیگران کار برای زیباتر کردن هرچه تمام تر سریال هم قابل دفاع است . نویسندگان این کار به همراه شعیبی و الوند در خلق داستانی جذاب و خلاقانه ناکام ماندند و نتوانستند مخاطب را در حد انتظار او راضی نگه دارند .

سریال در خنداندن مخاطبانش نیز عاجز هست ، اکثر شوخی ها نه چندان قوی هستند که در طول سریال بسیار تکرار شده اند ، نمیتوان گفت که آیا مشکل از بازیگران است که نتوانستند شوخی ها را به خوبی نمایش دهند و مخاطب را بخندانند یا اینکه مشکل از فیلم نامه کار است که در خلق شوخی های ساده هم تاحدودی ناموفق بوده . البته به هر حال سریال نکات مثبتی هم دارد ، در شخصیت پردازی موفق بوده است ، گاه و ناگاه مخاطبان خود را می‌خنداند . بازی های خوب و متفاوت هومن سیدی ، مهدی هاشمی ، نازنین بیاتی و محمد بحرانی که بسیار خوب استعدادهایشان را نشان دادند و بیننده را راضی نگه داشتند .

در مقایسه با سریال تقریبا مشابهی که سال قبل عرضه می‌شد ، “سریال عاشقانه” ؛ باید گفت که سریال گلشیفته محتوا و موضوع نسبتاً بهتر و مناسب تری نسبت به سریال عاشقانه دارد و البته باید به این موضوع اشاره کرد که کنایه‌هایی که به وضع سیاسی / اجتماعی وارد میکند ، ستودنی است. 

درکل سریال گلشیفته شاید به خوبی آثار قبلی شعیبی مثل سیانور و دهلیز نباشد ، اما اثر قابل دفاعی است که توانسته به بسیاری از مشکلات اجتماعی نیز اشاره کند و تاحدی بیننده را راضی نگه دارد .