طعم شیرین عشق

در خلال آثار به ظاهر سینمایی چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، یک فیلم، ساده، سرزنده و بی‌آلایش جلوه می‌هد. «جنگل پرتقالِ» «آرمان خوانساریان» که حس و حال مطبوعی را پیشکش مخاطبانش می‌کند.

فیلم، به‌دور از طفره رفتن و افتادن در ورطه پرگویی‌های بی‌منطق سینمای ایران، شخصیتش را از همان سکانس ابتدایی به خوبی معرفی می‌کند. «سهراب» که معلم کم‌تجربه و مغرور درس ادبیات در یک دبیرستان است، برای تکمیل مدارک کاری خود می‌بایست راهی شهر محل تحصیلش در دوران دانشجویی شود.

مواجه شخصیت اصلی با عنصر «مکان»، بستر مناسبی برای شخصیت‌پردازی است. بازی چشمگیر «میرسعید مولویان» در این میان، قوت شخصیت‌پردازی را دو چندان می‌سازد.

مواجه با گذشته و بیان مسائل مربوط زندگی سهراب، همراهی مخاطب را می‌طلبد که «خوانساریان» با جایگذاری نقاط‌عطف در روایتش و نیز خلق شخصیت‌های مکمل در تحقق این امر به خوبی عمل می‌کند. موفقیت برای «خوانساریان» تنها معطوف به قوت او در نگارش فیلم‌نامه نگشته و پا را از آن فراتر می‌گذارد. پختگی او در هدایت شخصیت‌ها و نحوه بازیگیری او، در تجربه نخست سینمایی‌اش کاملاً مشهود است.

آمیختگی «طنز» با لایه‌های مختلف داستان، عامل بعدی برای تقویت همراهی مخاطب با شاکله اصلی فیلم است. طنزی که از قرارگیری شخصیت‌ها در موقعیت‌های مختلف به وجود آمده و در پیکره داستان نفوذ زیرکانه‌ای می‌کند.

دوربینِ «مسعود امینی‌تیرانی» نیز در شکل‌دهی به میزانسن‌های موفق، بی‌تأثیر نیست. قاب‌های ثابت، اندازه و حرکت‌های ملایم دوربین، سهراب را در طبیعت سرسبز شمال رها می‌کند تا کنتراست روحیات منفی او را با فضای بارانی اطرافش، احساس کنیم.

«جنگل پرتقال» اولین فیلم جشنواره امسال است که تمامی ارکان خود را در سطحی قابل‌قبول نگه می‌دارد. از فیلم‌نامه گرفته تا بازیگری و بازیگیری، از فیلم‌برداری گرفته تا طراحی‌صحنه و از موسیقی‌متن گرفته تا تدوین، همه‌و‌همه در درجه‌ای همسان پیش می‌روند تا عنوان «بهترین فیلم حال خوب کُن» این دوره از جشنواره، به «جنگل پرتقال» تعلق پیدا کند.