بررسی حضور پررنگ فیلم‌های تجربی در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر

اگر نگاهی گذرا به سه دوره اخیر جشنواره فیلم فجر بیندازیم. تا قبل از جشنواره چهل و سوم تعداد فیلم‌های تجربی انگشت‌شمار بودند.

فیلم‌هایی که از زوایای مختلف به یک سوژه نگاه می‌کردند. زوایایی که چنین فیلم‌هایی داشتند نسبت به فیلم‌های جریان اصلی سینمای ایران نامتعارف بودند. در پایان جشنواره چهل و دو دیگر داشتیم به این نتیجه می‌رسیدیم، که سینمای تجربی جایی در این رویداد ندارد و باید فاتحه آن را در بازار موبایل چارسو بخوانیم.

اما شاید بهتر دست نگه داریم. اکنون که چهار روز از چهل و سومین جشنواره فیلم فجر می‌گذرد. با تعداد قابل توجهی از فیلم‌های تجربی روبرو شده‌ایم. فیلم‌هایی که از یک مسیر نامتعارف به ترسیم داستان و روایت دست زده‌اند.

با وجود اینکه هنوز به نیمه جشنواره هم نرسیده‌ایم! به طور کل باید این اتفاق را به فال نیک گرفت و با پرداختن به آن مسیر درستی را برای فیلم‌های تجربی هموار کرد. اکنون برای هموار شدن راه فیلم‌های تجربی یک ضعف وجود دارد. آن هم غیبت افراد متخصص و کارشناس در این حوزه است. وقتی به هیئت‌ انتخاب و داوران جشنواره نگاه می‌کنیم جای خالی آن‌هایی که به معنای واقعی کلمه دست به تجربه‌گرایی زدند را احساس می‌کنیم.

اگر فرصت و امکان برای حضور این عزیزان ایجاد شود، می‌توانیم روزهای خوب دهه نود را که در آن فیلم‌ها نگاهی متفاوت داشتند، تکرار کنیم. البته در این میان جزئیاتی وجود دارد که گفتن آن‌ها در این یادداشت جایی ندارد. در حال حاضر شروع اعتماد به این مسیر از همه چیز مهم‌تر است. اعتمادی که جشنواره فیلم فجر آن را نشان داده است.