یک بوس نسبتاً کوچولو
“سمفونى نهم" نام جديدترين فيلم محمدرضا هنرمند است كه پس از نه سال دورى وى از سينما در جشنواره فيلم فجر به اكران درآمد.
فيلم به مثابه آثار پيشين اين كارگردان در ژانر فانتزى ساخته شده است. "سمفونى نهم" عنوان يكى از مشهورترين سمفونى هاى بتهوون است كه به سمفوني مرگ نيز شهرت دارد و اين همان مضمون اصلى فيلم است.
آنچه "سمفونى نهم" را از ديگر فيلمهايى كه درباره مرگ ساخته شده اند متمايز مى كند، نگاه فانتزى و لحن طنزآميز آن نسبت به اين مقوله ى تلخ و تاريك است.
هنرمند در "سمفونى نهم" با نگاهى تاريخى مرگ بسيارى از بزرگان تاريخ اين سرزمين را از كورش كبير گرفته تا رابعه بنت كعب و اميركبير به تصوير مى كشد و به سراغ افراد عادى هم مى رود.
"سمفونى نهم" توانسته است با طرح يك موقعيت خلاقانه از مرگ، با نگاهى تاريخى و معناگرايانه به اين مقوله بپردازد و مخاطب را با اثرش همراه و همسو كند.
نبايد فراموش كرد كه فيلمى چون "سمفونى نهم" با اين پروداكشن عظيم، قطعا نيازمند تسلط فيلمساز بر موقعيتهاى تاريخى، شناخت كاراكترها و توانمندى او در ايجاد تمايز در برهه هاى مختلفى از تاريخ به لحاظ ويژگى هاى زيستى، فرهنگى و ... بوده است كه اين رخدادها در آن اتفاق افتاده اند و هنرمند با كارگردانى و اجراى دقيق و مهندسى شده اى با مهارت از عهده اين بخش مهم برآمده است.
فيلم همچون ديگر آثار مشابه بازيگران متعددى دارند. در برخى از انتخابها شاهد غافلگيرى هايى هستيم، مثلاً نقشى كه پژمان بازغى با گريمى خاص و متفاوت ايفا كرده است؛ در عين حال بعضي ديگر از بازيگران، همچون حميد فرخ نژاد (كه اتفاقا بازى بسيار خوبى دارد) را پيش تر در نقش هاى مشابه ديده ايم.
"سمفونى نهم"، با تمام ويژگي هاى مثبت و منفى اش كه پس از جشنواره و به هنگام اكران عمومى فيلم بايد مورد بررسى دقيق ترى قرار گيرند يك حسن بزرگ دارد و آن ژانر به شدت متفاوت و ناياب آن است كه غنيمتى بزرگ خصوصاً در سالهاى اخير به حساب مى آيد. فيلمى كه در روايت قصه اش موفق است و هرگز دچار چندپارگى نمى شود و ضمناً پايانى مشخص و محتوم دارد.