ترن هوایی بی هیجان!

مردی نقاب ترسناک بر چهره‌اش می‌زند و در مکان‌های تاریک و مخوف ظاهر می‌شود و جوانان را با سلاح‌های سرد مثل چاقو یا اره، به بدترین شکل ممکن مجازات می‌کند. بله درست فهمیدید. ژانر اسلشر که زیرمجموعه از ژانر وحشت به‌حساب می‌آید، در دهه‌های ۷۰ تا ۹۰ میلادی، فیلم‌های خوبی برای ترساندن مخاطبان بودند. از فیلم کلاسیک کشتار با اره برقی در تگزاس (Texas Chainsaw Massacre) گرفته که همچنان به‌عنوان حال بهم‌زن ترین فیلم تاریخ سینما شناخته می‌شود تا اثر جاه‌طلب جیغ (Scream) که همچنان می‌تواند در چند سکانس، شما کمی بترساند. اما مسئله اینجاست که ژانر اسلشر از آن دسته ژانرهایی است که تاریخ مصرف دارند و ممکن است مخاطبان امروزی، در هنگام دیدن فیلم‌های کلاسیک ژانر اسلشر، هیچ‌گونه حس ترس و وحشتی از خود نشان ندهند. گرچه در کنار ترساندن مخاطب، کیفیت حرف نخست را در این فیلم‌ها می‌زند که متأسفانه در چند سال اخیر چنین کیفیت مطلوبی از نظر فرم و محتوا در هیچ‌یک از آثار ژانر اسلشر مشاهده نشده است. اکنون فیلم  Hell Fest چنین فرصتی را دارد که دوباره ژانر مرده اسلشر را احیا کند اما در این عمل واقعاً توانسته موفق شود یا خیر؟ در ادامه بررسی فیلم با آی پیرامید همراه باشید.

Hell Fest فیلم ترسناک اسلشر به کارگردانی گریگوری پلاتکین است که داستان دختر جوانی به نام ناتالی (با بازی امی فورسیث) را روایت می‌کند. ناتالی برای چند روز نزد بهترین دوستش بروک (ریجن اواردز) می‌رود و او نیز قصد دارد با هم‌اتاقی‌اش تایلر (با بازی بکس تیلوز- کلاز) به یک پارک تفریحی با تم وحشت با نام Hell Fest (جشنواره جهنمی) برود. در این میان، دوست‌پسرهای هریک از آن‌ها به جمعشان می‌پیوندند که شادی و هیجان و ترس را با یکدیگر تجربه کنند. به نظر همه‌چیز جذاب و لذت‌بخش برای آنان پیش می‌رود که متأسفانه سروکله یک مرد نقاب‌داری در پارک پیدا می‌شود و در موقعیت‌های خاص، آنان را گیر می‌آورد و به طرز فجیعی به قتل می‌رساند!

با خواندن این خلاصه از فیلم، متوجه می‌شویم که داستان آن به‌ شدت کلیشه‌ای است. البته فرم تمام فیلم‌های اسلشر این‌گونه است که مرد نقاب‌دار در موقعیت‌هایی، طعمه خود را شکار می‌کند و در پایان هم این شخصیت ضدقهرمان نمادین توسط شخصیت اصلی که خود یکی از قربانیان مرد نقاب دار است، کشته شده و فیلم با پایانی خوش به اتمام می‌رسد. البته در فیلم‌های هالووین (Halloween) و جیغ ۱ و ۲ (Scream 1 &2) و کشتار با اره برقی در تگزاس، بدمن داستان از شخصیت‌پردازی بی‌نقص و خاصی برخوردار هستند که بیننده را تا آخر فیلم با خود همراه می‌کند و حتی نقاب آن‌ها با طراحی خوفناک، مخاطب را به‌شدت می‌ترساند. اما در فیلم Hell Fest ، قاتل داستان نه بک گراند چندان مشخصی دارد و نه همانند قاتلین معروف سینما از شخصیت‌پردازی درستی برخوردار است. قاتل فیلم با ماسک بدترکیب و با طراحی ضعیف، فقط در موقعیت‌های کلیشه‌ای، اهداف خود را شکار می‌کند و می‌رود.

از همه بدتر  نقش پروتاگونیست فیلم است. شخصیت ناتالی یک تقلید بد از شخصیت سیدنی، قهرمان داستان در سری فیلم‌های جیغ است که سعی می‌کند ادای وی را درآورد. ناتالی نه‌تنها شخصیت احمق و کم‌عقلی به نظر می‌رسد بلکه در سکانس‌های رویارویی با قاتل، تصمیم‌های ناشیانه‌ای می‌گیرد که برای بیننده‌ای مثل من که فیلم‌های زیادی در ژانر اسلشر دیده است، بیش از حد مسخره و کاریکاتوریست. البته بازی ضعیف امی فورسیث و سایر بازیگران (به جز بکس تیلور- کلاز) به شخصیت و روایت فیلم لطمه بزرگی زده‌اند.

هدف کارگردان فیلم Hell Fest این است که با گرفتن شات هایی از قطار وحشت، شوخی‌های ناگهانی مردمان در پارک  (با لباس های عجیب‌ و غریب) و کلاً با فضا و اتمسفر پارک وحشت، بیننده را بترساند که نه‌تنها موفق نشده است، بلکه به‌شدت خسته‌کننده و کسالت‌آور است. البته طراحی صحنه فیلم از خلاقیت جالبی برخوردار است اما بازهم در ایجاد حس ترس اصلاً موفق نیست. فیلم Hell Fest همانند سوارشدن در قطار وحشت یکی از شهربازی محل زندگی شما می‌ماند که نه‌تنها در طول مسیر، شمارا نمی‌ترساند، بلکه ممکن است با چهره‌ای خواب‌آلود و شاید با خنده‌های زورکی از قطار پیاده شوید. فیلم Hell Fest اثر ترسناک بد، کم‌عمق، قابل پیش‌بینی و عقب‌مانده در سینمای وحشت به‌ حساب می‌آید که حتی ارزش یک بار تماشا کردن را ندارد.