پس از فصل اول سریال "شهرزاد"، دیگر هیچ سریالی  در نمایش خانگی کیفیت و جذابیتش را به ارمغان نیاورد. نخستین فصل هم گناه  نقطه ی عطفی است در نمایش خانگی؛ کیایی بار دیگر اثبات کرد که خارج از فضای  تلویزیون هم می توان سریال خوب ساخت و بیننده را به وجد آورد. بر خلاف  سریال های متاخری مانند مانکن، دل و... هم گناه نه لاکچری بودن را تبلیغ  میکند، نه بازی های مصنوعی دارد، نه فیلمنامه یک خطی دارد و بسیاری "نه"  های دیگر که هیچ کدام را در خود نمی گنجاند. سریال در ژانر درام است و تم  های عاشقانه و معمایی نیز دارد؛ گره هایی که می افکند از سطح سریال سازی  ایرانی بالاتر است و گره گشایی ها نیز دارای هیجان و نوعی غافلگیریِ دلپذیر  است. شخصیت ها به خوبی ساخته شده و هر یک با خرده داستانی که برایشان  تعریف شده، سمپاتیک می شوند و با مخاطب ارتباطی دغدغه مند برقرار می کنند.  پیچیدگی های داستان و شخصیت ها باعث می شود تا حدس زدن در مورد پایان هر  اپیزود یا ماجرا نیز دشوار باشد و مخاطب بعنوان یک تماشاگر از روند پیشرفت  روایت لذت ببرد. خرده داستان ها به خوبی در قسمت های مختلف پردازش شده و به  پیشبرد داستان اصلی کمک می کنند؛ اساسا در هم گناه، خرده داستان ها وظیفه  ایجاد جذابیت را دارند و تعدادشان هم زیاد است؛ این یعنی مقدار عظیمی از  جذابیت های روایی. می توان گفت: به اندازه ی همه ی خرده داستان ها راه هست  برای رسیدن به داستان اصلی! هر چند گفته شد که سریال در تم عاشقانه و  معمایی روایت می شود اما جنبه های کمیک در دیالوگ ها فراموش نشده؛ علی  الخصوص توسط محسن کیایی(نقش آرمان) که خود نویسنده فیلمنامه نیز هست، شوخی  های بسیار با نمکی صورت می گیرد و گاه با همراهی دیگر شخصیت های جدی صورت  می پذیرد. ساختمان روایت بر تلاطم و تشویش بنا شده و هیچ شخصیتی وجود ندارد  که آرامش و قرار داشته باشد؛ این بی قراری است که هم داستان را غنا می  بخشد و هم شخصیت ها را پخته و گاهی خام نشان می دهد همراه با استواری ها و  لغزش ها. "عدم کامل بودنِ انسان ها" شعاری است که کیایی به خوبی از پس بیان  آن بر آمده و توانسته در مدیومی که انتخاب کرده این شعار را به درستی  بپروراند و در شخصیت ها جایگذاری کرده و مخاطب را با شخصیت هایی آشنا کند  که همیشه "در صدر"، "موفق"، "بی نقص"، " بی دغدغه" و... نیستند؛ حتی اگر در  بهترین وضعیت از نظر اقتصادی باشند. سریال "پولدار بودن" که منجر به  لمپنیزم می شود را با فرهنگ "بورژوازی" تفکیک می کند و طبقه ای با فرهنگ را  نمایش می دهد که مشکلاتی مخصوص به خودش را دارد و برخوردش با طبقه های  پایین تر نیز در اکثر اوقات انسانی است.