نقد فیلم Deliver Me from Nowhere: بروس اسپرینگستین سزاوار فیلمی بهتر از این بود

فیلم «از ناکجا نجاتم بده» (Deliver Me from Nowhere) به کارگردانی و نویسندگی اسکات کوپر، تلاشی است برای بازسازی دوران خلق آلبوم کلاسیک (Nebraska) اثر بروس اسپرینگستین در سال ۱۹۸۲. جرمی آلن وایت، بازیگر تحسین‌شده سریال «خرس» (The Bear)، در نقش اسپرینگستین ظاهر می‌شود و با چهره و صدایی نزدیک به این خواننده اجرا قابل‌قبولی ارائه می‌دهد؛ هرچند فیلم بیش از حد بر رنج درونی و حالت افسرده او تمرکز دارد.

این اثر، به‌جای نمایش فرایند الهام و خلاقیت، عمدتاً به صحنه‌هایی از تردید، اشک و جدال‌های تکراری با مدیران موسیقی می‌پردازد که می‌خواهند از موفقیت تجاری خواننده بهره‌برداری کنند. در مقابل، جرمی استرانگ در نقش تهیه‌کننده وفادار جان لاندو، حمایتگر و متین ظاهر می‌شود، گرچه گاهی بیش از حد مطیع به نظر می‌رسد.

فیلم در پرداخت به بحران‌های روانی اسپرینگستین و انزوای او در اتاق خواب نیوجرسی‌اش، جایی که با یک گیتار آکوستیک و ضبط چهارکاناله آلبوم را خلق کرد، چندان عمیق عمل نمی‌کند. استفاده از فلاش‌بک‌های تکراری درباره پدری الکلی (با بازی تأثیرگذار استیون گراهام) نیز روایت را کلیشه‌ای کرده است.

اودسا یانگ در نقش شخصیت خیالی «فی رومانو»، ترکیبی از چند معشوقه واقعی اسپرینگستین، بازی درخشانی دارد اما حضور او بیشتر ابزاری است برای نشان دادن چهره احساسی خواننده تا روایت شخصیتی مستقل.

گرچه فیلم با همکاری نزدیک خود اسپرینگستین ساخته شده و احترام زیادی برای آلبوم (Nebraska) قائل است، اما تصویری بیش از حد ستایش‌آمیز از هنرمند ارائه می‌دهد و کمتر به لایه‌های درونی و تضادهای خلاقانه او می‌پردازد.

با این حال، کوپر موفق می‌شود لحظاتی ناب را در بازآفرینی روند ساخت ترانه‌های بعدی چون (Born in the U.S.A) خلق کند؛ یادآوری اینکه حتی در تاریک‌ترین روزهای هنری، اسپرینگستین در آستانه یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای خود قرار داشت.