چگونه فیلم‌های ترسناک اضطراب‌های دوران ترامپ را به تصویر می‌کشند

با شروع دومین دوره ریاست‌جمهوری ترامپ، فیلم‌های ترسناک جدید همچون «ترساننده ۳»، «لبخند ۲»، «ماده» و «نوسفراتو» به سینماها آمدند تا به تماشاگران فرصتی برای مواجهه با ترس‌ها و اضطراب‌های اجتماعی بدهند.

این فیلم‌ها که در آن‌ها موضوعاتی چون ترس‌های آخرالزمانی، از دست دادن بدن، و اضطراب‌های روانی به تصویر کشیده می‌شوند، به نوعی پاسخگوی نیازی مشابه به کمدی‌های اسکروبال دهه ۱۹۳۰ هستند که مردم را در دوران رکود بزرگ سرگرم می‌کردند. در آن زمان، کمدی‌های سبک و سرخوشانه به تماشاگران کمک می‌کردند تا فشارهای اقتصادی را تحمل کنند، و اکنون، فیلم‌های ترسناک به عنوان ابزاری برای تخلیه احساسی در میان مشکلات اجتماعی و سیاسی ایفای نقش می‌کنند.

فیلم «ماده» که از طریق دفرمه شدن بدن به موضوع پیری در زنان می‌پردازد، با انبوه نامزدی‌هایش به نظر می‌رسد حتی می‌تواند به اسکار هم فکر کند و به اندازه هر فیلم مورد علاقه سنتی اسکار با برخی از نگران‌کننده‌ترین موضوع‌های جامعه معاصر روبه‌رو شود.

فیلم «ترساننده ۳» در رقابت با «جوکر ۲»، نشان می‌دهد که تماشاگران علاقه‌مند به تجربه وحشتی بی‌رحمانه و بی‌انگیزه از یک دلقک روان‌پریش هستند. در این فیلم، غول ترسناک دلقک به صورت نمادین عصبانیت و خشونت را بدون هیچ دلیلی دنبال می‌کند. این در حالی است که «لبخند ۲»، مانند فیلم اول، با استفاده از یک روح شیطانی که قربانیانش را وادار به خودکشی می‌کرد، ترس‌های روان‌شناختی جدیدی را برای مخاطبان به ارمغان می‌آورد. این فیلم با تمرکز بر یک ستاره پاپ که در دام شهرت گرفتار شده، سوالاتی درباره خودشیفتگی در عصر دیجیتال مطرح می‌کند.

از سوی دیگر «نوسفراتو» که به طور گسترده‌ای در جوایز منتقدان مطرح شده، با برخورداری از داستانی گوتیک و تمثیل‌های بیماری‌های واگیردار، ابعاد پیچیده‌تری از ترس را به تصویر می‌کشد. این فیلم به شکلی نمادین به بحران‌های اجتماعی و تهدیدات از درون اشاره دارد، به ویژه با تهدیداتی مانند «بدن تو، انتخاب من» که ناتوانی در حفظ اراده آزاد را به تصویر می‌کشد. این فیلم بدون اشاره مستقیم به واقعیت‌های سیاسی، به شکلی قدرتمند از ناتوانی بشر در برابر نیروهای شیطانی و فشارهای اجتماعی می‌گوید.

در نهایت، این فیلم‌ها باوجود اینکه در فصل جوایز جایی ندارند، به‌طور غیرمستقیم با دغدغه‌های اجتماعی و سیاسی معاصر درگیر می‌شوند و به مخاطبان این فرصت را می‌دهند تا در فضای امن سینما با ترس‌های خود مواجه شوند. این روند نشان‌دهنده‌ی تحولی در سینما است که مانند کمدی‌های دهه ۱۹۳۰، به مردم در زمانه‌ی بحران، امکان می‌دهد تا به شکلی غیرمستقیم با واقعیت‌های خود روبه‌رو شوند و از آن‌ها عبور کنند.