اینجا جوخه نیست، خانواده است. پس از سال‌ها انتظار سرانجام قسمت دوم فرنچایز اواتار با عنوان فرعی «طریقت آب» به سینماهای جهان آمد. فیلمی که تأخیر خوردن‌های چندین باره‌اش هوادارانش را کلافه کرده بود امّا هم اکنون روی پرده‌ی سینماهای جهان به جز ایران است و به احتمال فراوان گیشه‌ را فتح خواهد کرد. اول از همه می‌بایست بگویم که متأسفانه من فیلم را در سینما ندیده‌ام و مسلماً بخش اعظمی از تجربه و لذّت فیلم را از دست داده‌ام. یادداشت حاضر، ریویوی بر نسخه‌ی با کیفیت منتشر شده است. جیمز کمرون پس از نولان تنها امید نجات سینماهای افول کرده‌ی جهان و کشاندن مردم به سالن‌ها است. «اواتار: طریقت آب» نیز در این امر حتماً موفق خواهد شد. فیلمی عظیم، مخصوص تماشا در بهترین سالن‌های مجهز جهان. تصاویر چشم‌نواز و تماشایی هستند و کمرون این بار ماجراجویی زا به اعماق آب‌های جهانی که خلق کرده است می‌برد. توجه به جزئیات مخلوقات در اواتار بسیار بالا است و به کوچک‌ترین حرکت یک گیاه نیز توجه شده است. جیک سالی به همراه خانواده زندگی خوش و خرم و آرامی را در پاندورا می‌گذراند امّا این آرامش پایدار نیست و ورود آسمانی‌ها آن را مختل می‌کند. «طریقت آب» یک فیلم خانوادگی به تمام معنا است. اثری برای خانواده و اتحاد. قسمت دوم اواتار اگرچه بسیار طولانی است امّا آن‌قدر خوش تصویر است که هرگز خسته کننده نمی‌شود. «طریقت آب» اگر قصه‌ی بهتری داشت می‌توانست به شاهکار شدن نزدیک شود امّا شاید توجه بیش از حد به تکنیک و جلوه‌های ویژه سازندگان را از پرداخت پر قدرت‌تر به قصه غافل کرده است. «اواتار: طریقت آب» را تماشا کنید و بدانید که سینما همچنان برای چنین آثاری زنده است.