چرا دیزنی از عشق می‌ترسد؟
در (Zootopia 2)، بخش اعظم بار احساسی فیلم نه از خط داستانی اصلی (تحقیق درباره توطئه علیه خزندگان) بلکه از رابطه‌ی میان جودی هاپس و نیک وایلد شکل می‌گیرد. این دو شخصیت در طول فیلم بارها مانند یک زوج عاشقانه رفتار می‌کنند؛ از ایفای نقش والدین در یک مأموریت گرفته تا حضور در جلسات «مشاوره شریک کاری». در پایان نیز نیک با بازسازی قلم ضبط صدای جودی، عشق خود را به او ابراز می‌کند. با این حال، فیلم هرگز به‌طور صریح این رابطه را عاشقانه نمی‌نامد.
این رویکرد بخشی از روندی است که دیزنی از سال ۲۰۱۰ آغاز کرده است. پس از موفقیت (Frozen) که عشق خواهرانه را جایگزین روایت عاشقانه کرد، بسیاری از آثار بعدی دیزنی مانند (Moana)، (Raya and the Last Dragon) و (Encanto) بر روابط خانوادگی یا فردی تمرکز داشتند. حتی در (Zootopia) نخستین، رابطه جودی و نیک صرفاً به‌عنوان دوستی تعریف شد.
منتقدان معتقدند این پرهیز از عشق رمانتیک، بخشی از تغییرات فرهنگی گسترده‌تر در آمریکا است؛ جایی که جوانان کمتر به روابط عاشقانه علاقه نشان می‌دهند و بیشتر خواهان داستان‌هایی درباره دوستی یا خانواده هستند. با این حال، برخی تحلیلگران هشدار می‌دهند که حذف کامل عشق از روایت‌های کودکانه، می‌تواند تجربه‌ی اولیه و سالم کودکان از مفهوم عشق را از بین ببرد.
در نهایت، (Zootopia 2) با وجود جذابیت‌های کمدی و ماجراجویانه، پرسشی مهم را پیش روی مخاطب می‌گذارد: آیا دیزنی باید دوباره به ریشه‌های عاشقانه‌ی خود بازگردد یا همچنان بر روایت‌های غیررمانتیک تأکید کند؟