«وصیت‌نامه آن لی»؛ فیلمی که مرز میان سینما و ایمان را از میان برمی‌دارد

«وصیت‌نامه آن لی» (The Testament of Ann Lee) از همان سکانس آغازین نشان می‌دهد که با یک اثر معمولی طرف نیستیم. فاستوُلد با ترکیب موسیقی، رقص، ریتم و روایت تاریخی، فیلمی خلق کرده که بیش از آنکه یک بیوگرافی باشد، نوعی انجیل سینمایی است. آماندا سیفرید در نقش «آن لی»، رهبر معنوی شِیکِرها، اجرایی ارائه می‌دهد که منتقدان آن را «یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های نسلش» توصیف کرده‌اند.

فیلم روایت زندگی آن لی را از کودکی فقیرانه‌اش در منچستر آغاز می‌کند؛ جایی که خشونت، فقر و فشارهای زندگی او را از جهان جسمانی منزجر می‌کند. ازدواج او با آبراهام (با بازی کریستوفر ابوت) و پیوستن به گروه‌های مذهبی پرشور، نخستین جرقه‌های ایمان و رهایی را در او روشن می‌کند. اما مرگ چهار فرزندش که فیلم با صداقت و جسارت تکان‌دهنده‌ای به تصویر می‌کشد، مسیر او را به‌سوی زهد، رهبری معنوی و بنیان‌گذاری جنبش شِیکِرها سوق می‌دهد.

موسیقی فیلم، ساخته دنیل بلومبرگ، بر اساس سرودهای واقعی شِیکِرها تنظیم شده و با تکرارهای ساده اما نافذ، حال‌وهوایی آیینی ایجاد می‌کند. فاستوُلد از این موسیقی برای خلق صحنه‌های جمعی پرشور استفاده می‌کند؛ جایی که بدن‌ها می‌لرزند، صداها اوج می‌گیرند و ایمان به شکل فیزیکی تجلی می‌یابد.

فیلم در عین حال از پرداختن به رنج‌های آن لی نمی‌گریزد: خشونت مردسالارانه، سوءتفاهم‌ها، اتهام «کفرگویی» و حملات فیزیکی. اما هر بار، شخصیت او با نیرویی تازه بازمی‌گردد و بر آرمان خود—برابری، صلح، پاکدامنی و زندگی جمعی، پافشاری می‌کند.

منتقدان نوشته‌اند که «وصیت‌نامه آن لی» در دورانی که سینما اغلب به سمت بدبینی و بحران‌های اخلاقی می‌رود، تصویری از امکان بهشت روی زمین ارائه می‌دهد؛ جهانی که در آن ایمان نه ابزار کنترل، بلکه سرچشمه همدلی و رهایی است.